As verdades da/o fala/o

alexander-of-abonoteichus-01Fidel Vidal. (A máscara non instaura unha distancia, senón outra proximidade –Claude Royet-Journoud-). A bioloxía ligada ao precioso seme, ao sangue dos Hardrada, do que tanto presume a Raíña Gerda (GERDA.- ¿Tés noxo do sangue dos Hardrada? (…) É un seme exquisito. Soamente dá dous abrochos cada xeración. É raro coma unha pedra preciosa), non é razón de paternidade nin de maternidade. Esta establécese a través da relación onde os roles póñense en marcha e vanse formando, non como home (Rei), muller (Raíña) e neno (Príncipe), senón en tanto pai, nai e fillo.

LAERTES.- (…) Matarías na noite, na impunidade. Aínda que souberas que era teu verdadeiro pai, ou tamén por iso. Fuches criado para iso. (Xornada Primeira, Escea. III)

O falo, como significante, sinala o lugar do poder. Un elemento que, no caso de o perder, podería virar de rumbo o transcurso da vida modificando dese xeito o seu sentido. Incluso ser quen de pór en evidencia a substancialidade do ser.

HAMLET.- ¿Sabes Ofelia quen fun eu perante moitos anos? ¡Un puñal! Puiden cravarme en ti, sin decatarme. Tamén fun, Ofelia, un fillo de puta. (Xornada Primeira Escea IV)

Ser un puñal como significante fálico –o falo materno- capaz de matar: a máxima demostración para (des)cualificar un fillo como fillo de puta. O falo que, no xogo verbal, xenial e xenital da palabra, letra a letra, “todo o penetra” (Samuel Beckett). O falo, ou a fala, a fala dos asasinos ou das asasinas: linguas como puñais, viperinas.

HAMLET.- ¿Era verdá, señora nai, que eu era nas súas mans coma un puñal de Londres?

GERDA.- Si, Hamlet. Eras. (Xornada Terceira, Escea V)

Falo_doble_webUn puñal de Londres. É tan fácil cravar un puñal! O puñal dun fillo de puta manexado pola nai. Que fillo pode imaxinar a súa nai fodendo cun home, aínda que este sexa o seu pai, sen pensar nesa posibilidade? Verdade ou mentira, as palabras, as mesmas palabras poden dar diferentes e mesmo contraditorias mensaxes.

HAMLET.- [A Ofelia] Porque poderías chegar a ver que tódalas verbas de Hamlet son verdá, ou que tódalas verbas de Hamlet son mentiras. (Xornada Segunda, Escea V)

A verdade encontrada no inconsciente, non esperada, sen esperanza, “é unha verdade sen rostro, unha verdade pechada, maleable en todos os sentidos” (Lacan), quere dicir, unha verdade sen certeza: a verdade da incerteza do incerto señor don Hamlet.

5 comentarios en “As verdades da/o fala/o

  1. Estimado Fidel:
    Asistí hace años a un ciclo de conferencias sobre la vida y obra de Toulouse Lautrec, con alternancia de obras musicales de la época. En una de las charlas -“El mástil del contrabajo en la obra de Toulouse Lautrec”- el conferenciante pidió perdón anticipado a las damas, alegando que lo que iba a exponer no era invención suya sino que se había documentado ampliamente. Aunque soy de comprensión lenta, antes de que el orador lo dijese, caí en la cuenta de que se refería a un símbolo fálico.
    A qué viene la incursión de esta anécdota como respuesta a tu artículo… En primer lugar, porque me siento incapacitada para otra de más altos vuelos; pero también para testificar que aquel orador pidió perdón a las señoras presentes y tú te lanzas a palestra sin encomendarte a Dios ni a los santos. (Es broma. Lo cierto es que me descubro -aunque no use sombrero- ante la sabiduría, ingenio y buen humor del escritor y la comentadora: lo de Magdalena no tiene parangón).
    En una ocasión te dirigiste a mí -no sé si con sentido peyorativo- llamándome “atafegada Carmen”. En estos momentos lo de atafegada se queda pequeño (“¡quen diaños me mandará a min meterme nestas e outras historias…!”), pues hasta tengo el atrevimiento de subirme a un escenario y llevar un poco de alegría en estas fechas a las personas que asisten a los centros de día. Siento un enorme respeto hacia la palabra “compromiso”; porque cuando me comprometo a algo es para llevarlo a cabo.
    Un atafegado saludo.

    1. Miña prezada e moi atafegada Carmen:
      Concordo contigo en que o de Magdalena “non ten parangón”. Lonxe de min ningunha intención malvada ou pexorativa ao dicir “atafegada” referíndome a ti. Baste o comentario de hoxe para confirmalo. Se o escribín dese xeito -e, co teu permiso, vou seguir na mesma- foi porque, desde a miña lectura, esa era a impresión que dabas e segues a dar. Ignoro se algúns dos nosos asistentes ás conversas do Café Barbantia sentiron o mesmo.
      Sempre admirei as persoas que sacan tempo de onde non o hai ou escasea, talvez por razóns personais das miñas limitacións. Só pido que continúes traballando arreo e dando -nos escenarios, nos centros de día ou onde che pete- o mellor de ti. Grazas, Carmen, por contar con mulleres coma ti.
      Citas a Toulouse Lautrec, un modelo para describir o que, como defensa, en psicoloxía se deu en chamar “sublimación”. Neste caso a través da pintura. Un tolleito de pernas curtas que pintaba longas pernas de bailarinas do Can-Can, un dos seus temas recorrrentes. E lémbrome do seu cartel do Moulin Rouge. Segundo parece o primeiro cartel tal e como coñecemos hoxe a propaganda a través dese medio. E a mellor definición sobre o mesmo: “Un cartel é un grito pegado nunha esquina”.
      Un pracer ler os teus comentarios. Saúde e tempo para gozalo e dares resposta aos teus compromisos.

  2. Buenos días, Fidel:
    La sangre de los Hardrada solo concebía dos vástagos cada generación; en cambio el dios Ammón “después de beber su propio semen y escupirlo surgieron sus hijos divinos: la Vía Láctea y el mundo con todo cuanto contiene”. Los Hardrada tenían que haber ido a la escuela de Ammón, o a la de san Foutín, que fue el primer obispo de Lión, en su tiempo objeto de una gran devoción popular porque era la santificación del dios pagano Príamo. Foutín era el santo protector de la coyunda, que velaba por la fertilidad de las mujeres y la potencia sexual de los hombres. Los devotos que a él imploraban sus favores, quedaban de por vida como buenos “apuñaladores” y dejaban de ser “perantes”.
    En el (Camino de Santiago francés) en la iglesia de Orcival, de Auvergne, las mujeres abrazaban un pilar para quedarse embarazadas. Cuenta Dulaure que una peregrina entró en el santuario y le preguntó al cura ( discípulo de Foutín ) por el pilar que preña a las mujeres . A lo que el sacerdote respondió: “Delante de ti lo tienes. Yo soy el pilar”.
    Besiños palmeiráns cargados de alegria.

    ECHELE LECHE.

    1. É un pracer, miña atenta Magdalena, saber das igrexas medievais francesas, mais as nosas -refírome tanto ás da península ibérica como ás de Galicia-, cos seus pórticos adornados con escenas eróticas que non envexan en nada ás ben coñecidas dos templos hindúes do Kathmandú. Por exemplo, o románico erótico de San Pedro de Cervatos en Cantabria, como paga a pena o Pilar da Luxuria na colexiata de Armentia preto de Vitoria-Gasteiz. Malia ser destruidos moitos deles, tamén nós contamos cun verdadeiro arte erótico en pedra, v. e g.: San Pedro de Prozomillos en Oza-Cesuras, xenitais femininos, ou San Estevo de Carboeiro, en Rodeiro, non moi lonxe de Lalin, cuns formidables xenitais masculinos en ganito. Polo visto na Idade Media a Igrexia amosaba máis liberdade sexual ca hoxe en día. Así andan desaforados os nosos curas católicos formando bandadas de pederastas.
      Adiantándose a Sartre, que dicía que o “Inferno son os outros”, o patrón Berlinguieri, da pelicula Novecento de Bertolucci, queixábase dicindo antes de aforcarse: “O inferno é que non se che levante”.
      Saúde e descubramos as marabillas gozosas dos nosos antergos.
      O TIPO É O PITO

    2. Apreciado Fidel: Menudo falo!!! Pienso que con semejante tamaño; a juzgar por la foto, habría que transportarlo en una carretilla.- No me extraña que el dios Ammón se bebiese su propio semen (como bien comentaba Magdalena) ya que con semejante “tarugo”, podría beber con abundancia y con una cierta comodidad dadas sus medidas.
      Mostremos pues, alegría y agradecimiento a esos Santos fálicos, considerados benefactores de la prolificidad y de la fecundidad reproductiva.
      No me extraña que con un tallaje de esa índole, se produjese una “numerosa progenie”.- Véase el ejemplo del sacerdote que más que “el pilar”, me imagino sería un “pilarón” en sus funciones; sobre todo, tratándose de un discípulo de Foutín.
      Como siempre, desde este bello rincon de Palmeira, os deseo un buen día.

Deixa una resposta a Fidel Vidal Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *