Francisco Ant. Vidal Blanco. O Moisés de Miguel Anxo ten uns corniños, porque san Xerome, patrón dos tradutores e autor da famosa Vulgata, confundiu unha palabra hebrea que significa «corno» con outra que quere dicir «rostro resplandecente», e como ninguén ousou corrixir ó douto santo, así quedou por escrito durante séculos. Traio isto a conto porque estes días, falando duns poemas de Sylvia Plath, ninguén se poñía de acordo en cal era a palabra máis adecuada para que un verso nos chegase con toda a forza que ten o orixinal. A discusión ampliouse a se bastaba traducir palabra a palabra ou lle había que dar volta ó verso para convertelo en algo así como un adaxio, dito ou refrán, ata facer certo iso de que cada lector é un intérprete diferente. E como tantas veces temos escoitado, non faltará quen coa tradución mellore o orixinal nin quen o desfigure, iso polo que o amigo Xulio se pregunta se non sería mellor, para algúns destes «filólogos» imaxinativos, dedicarse a escribir a súa obra e deixar os orixinais en paz.

Como curiosidade sempre lembramos a obra O xardín das cerdeiras de Chejov, como exemplo de mala tradución dun título, tal vez porque quen o verteu ó noso idioma fíxoo desde unha mala versión francesa, sen ter en conta que o que abunda en Rusia non son as cerdeiras senón as guindeiras, nin hai xardíns tal e como os entendemos nós, que máis ben sería un horto, segundo corrixe algún entendido.

E falando de Chejov, lembro como un editor lle preguntou ó finado Ribeiro Loureiro se lle facía a tradución dunhas pezas teatrais do ruso, idioma que o escritor dominaba, pero non chegaron a un acordo. Anos máis tarde vin esas pezas publicadas coa advertencia en portada de «Versión de…», porque foran traducidas por outra persoa desde unha edición francesa. Para que non nos enganemos, á fin non é o mesmo unha tradución ca unha interpretación ou unha versión.