Comunicación

nichoCarme Toba. Lémbrome de moitos veciños peculiares para ser unha aldea tan pequena.  Coñeciámonos todos e uns sabíamos da vida dos outros. Moitos acontecementos eran catalogados como “vox populi” porque cando o río soaba, auga levaba e, como cabía esperar, sabíamos que Gumersinda da Eira levaba moitos anos con Edelmiro da Troula, nada peculiar se non fora que este estaba casado con Josefina.

Saber sabiámolo, pero o curioso é que ninguén os vira nunca postos en materia.

O xeito de comunicárense entre eles enviando mensaxes sen ter teléfono era apoteósico. Ao principio pensabamos que Gumersinda toleara cando comezara a poñer na fiestra do comedor unha virxe de cabelos mouros e hábitos marelos e azuis mirando cara ao camiño, que calquera que pasara collía tal reparo que viña co demo no corpo.  Outro día poñía na mesma fiestra unha boneca loira con aires de flamenca e vestido con puntillas verdes, ben bonito por certo. Ata eu pensaba que como unha vella tiña aquel xoguete en forma de boneca e eu sendo tan pequena tiña que mirar para el, ben seguro que eu lle daría a tal lindeza outra vida e non plantala nunha fiestra mirando cara ao camiño, así, sen máis, e pensaba que desproporcionado estaba o mundo.

Mentres o tempo pasaba moi amodo na aldea e o que nos gustaba meternos na vida dos demais, caemos na conta de que aquelas excentricidades de Gumersinda non eran máis nin menos ca sinais de comunicación para verse con Edelmiro.

“Boneca flamenca de puntilla verdes”… ”a tal hora en tal sitio”.

“Virxe de cabelos mouros”… ”a tal hora noutro sitio”.

Era a súa maneira de wasapear, deixándonos aos restantes o tempo que lles sobraba para que especulásemos, pois, o que non sabiamos ninguén eran os sitios e mais as horas.

E, así, pasaron tantos anos que eses acontecementos tornáronse normais, ata que o mundo deses dous amantes esmoreceu un día.

Edelmiro ficou morto por riba de Gumersinda. A Garda Civil levantou atestado e a funeraria recolleuno. O espectáculo parlante prolongouse por anos, pero neses días as risas e as críticas corrían coma augas turbulentas nun día de treboada.

Menos Josefina, que ata pasar o enterro non lle comentaron de “tal feliz morte”.

Como choraba Josefina:

—Ai, meu Edelmiro! Que morte tan desgraciadiña levaches e eu sen poder axudarte!

Os choros de Josefina e as risas camufladas dos presentes no velorio facían eco nas paredes daquela casa. Na miña vida volvín a un velorio tan “simpático”.

E ata houbo alguén dun grupo de homes que comentou:

—E caberá o cadaleito no nicho? Ou haberá que facerlle un furado a caixa?

O certo é que nunca máis volvemos ver a boneca e mais a virxe, nin as dúas viúvas se falan.

7 comentarios en “Comunicación

  1. Muñecas. Flamenca con vestido verde y puntillas. Incluso, tal vez, Viagra. “E o finado morto por riba de Gumersinda”… No os extrañe, pues, llegara a pensar mal respecto a… “haberá que facerlle un furado a caixa”.

    En la época de las abuelas se daba todo tipo de anécdotas.- Todavía recuerdo la de una señora que se habia muerto, y como lo de velar al finado/a se alargaba hasta las tantas porque los vecinos se iban turnando para que el difunto y familiares no se quedaran solos… Era por lo que, generalmente, tenían preparado en la cocina un “piscolabis” para todas aquellas gentes, y que consistía en roscón, café además de unas copitas. Se estilaba ese “tentempié”, sobre todo, cuando el “finado” era mayor. Y paso a lo que iba: Ese día estaban dos muchachos del pueblo en el entierro.- grandes amigos que además navegaban juntos.- Nada más servirles el licor, alzaron sus copas al unísono diciéndo: “de oxe en un ano, viva la difunta”. Menos mal que la finada era mayor, porque se pudo armar la de “San Quintín”.
    La familia, al final, lo tomó como una equivocación de los muchachos, ya que los que estaban en la cocina acabaron riéndose también con la salida de los jóvenes. Es un hecho real.

    Me ha gustado tu narrativa Carme. Lo que siento es que las viudas no se hablen.

  2. Moi bo Carme. Pois eu penso na pobre Gumersinda e no trago que tivo que pasar no levantamento do cadaver cos picoletos e o xuiz. Eses traumas pasan factura.

  3. Moi seguramente wasá non se desenvolvería tan axiña, se non fose pola necesidade de chegar máis aló do peitoril da fiestra para que os Edelmiros e Gumersindas poideran acadar moitas petites morts antes da definitiva.
    Gocei coa lectura. Grazas

  4. A ver si Gumersinda da Eira, disconforme aún, de tener a Josefina como miembro de la “Cofradía de los Coronados” -llámese cornamenta- quiso fortalecer a Edelmiro con el método que utilizó la coronada – ésta con corona real- Germana de Foix, con el vejestorio de Fernando el Católico. En el potaje de garbanzos, le mezcló un infalible tónico sexual: el escarabajo verde brillante que, seco y triturado, constituía la Viagra de la época. Y… la palmó.
    Gumersinda seguramente conocía ese remedio placentero y Edelmiro cuando veía la muñeca de puntillas verdes se frotaba las manos, porque ese día había carne sin abstinencia, que era mucho mejor que la frugalidad de la cuaresma de casa.

    He disfrutado leyéndote, Carme. Me ha parecido una entrada muy original y graciosa.
    Besiños palmeiráns.

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *