Desquite do destino

matricula1-1Marina Losada Vicente. Sentiuse cansa; cansa, cansa, cansa. Moito. Díxollo con todas as súas forzas. Non podo máis. Basta. Non permitirei que isto continúe así. De ningunha das maneiras. Hai que pórlle freo á situación. Farta de que me veñas con queixas, se os amigos no bar che preguntan que facía eu en tal sitio a esas horas, que se túa nai non entende que se lle perde a unha muller decente fóra da casa sen o seu home… Farta de que che moleste o que faga só pola intromisión de persoas alleas a nós.

            Sóubose farta de explicarse; cansa de que o home atendera, aceptara, conformara e despois, cos feitos consumados, lle viñera con lerias só por como reaccionaban os demais. Que a el lle parecía ben todo o que facía. Ben, pero que moi ben. Estupendísimo. Sobre todo porque as horas que ela estaba fóra da casa eran as que mellor lle prestaban a el, que se sentía como o rei nunha cesta, libre nunha casa que se adaptaba en todo ás súas medidas e pretensión. Co seu sofá preferido, a luz perfecta, música ambiental, neveira chea, mando a distancia… e sen que ninguén lle dixera que ver na tele, películas X incluídas.

            Sería perfecto se os movementos de Rosa estivesen ocultos ás miradas de familiares e coñecidos. E para iso cumpría cambiar de coche. Sentenciado. Con esa cor tan estridente  era imposible que pasasen desapercibidas as súas saídas. A proposta foi facerse cun modelo básico, branco e barato (as tres bes), sen ningún distintivo, de forma que cando Rosa fose o sábado ao cine, ou o domingo á praia, ou se aceptaba ir á cea da empresa sen el -tampouco era outra cousa, non  nos fagamos falsas ideas-, non lle fervesen os miolos a quen tiña decidido quedar tranquilo no sofá.

            Aínda que á muller a cabrease tanta parvada, que non tiña nada que ocultar nin nada que explicar a terceiros, aplicou aquilo de que paz na casa e guerra fóra e entrou no concesionario a recoller o vehículo novo. E alí estaba, branco, eslamiado porque si, aburrido case; sen nada que o fixese único, como o seu ben querido e rechamangueiro Paquiño, apelativo familiar do turismo que cambiaba. Mirouno de fite en fite e este fíxolle unha chiscadela: Atende ben, anda, que non vou pasar desapercibido. Certo. Un desquite do destino. Xogada mestra. Redondo, redondo, redondo, redondo. Os números da placa eran cero, cero, cero, cero; as letras, D, O, O,  a matrícula máis chamativa que lle podía caer en sorte.

2 comentarios en “Desquite do destino

  1. Querida Marina:
    Acabo de ver tu magnífico texto que como siempre he leído con avidez.
    Ya ves, como la protagonista de tu historia previó grandes complicaciones ya que estaba sometida a un seguimiento exhaustivo, decidió cambiar la tocata ( en este caso el coche de estridente color ), pero… el azar siempre es caprichoso y… Yo pienso que siempre es mejor obrar con arreglo al criterio de cada cual, que cargar con una frustración más incómoda por darle gusto al gusto ajeno.
    Besiños palmeiráns, apreciada Marina.

    1. Certo, Magdalena, eu acostumo a fiarme de mín. Aínda que diante dalgunhas situación, se o merecen, entendo que se tente limar asperezas. Bicos.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *