Sorpresa vaxinal

0023030092Marina Losada Vicente. Cando a chamaron en urxencias non imaxinou que fose para facérenlle a proba do embarazo. Estaba xa na padioca cando llo dixeron e case lle dá un ataque de risa. Fóra alí por un fluído cheirento que recollían a cada minuto, pasaba do mes, as súas bragas, o tempo que a doutora de cabeceira precisou para deixar de receitarlle pomadas e mandala a que a mirasen -algo que ela non fixera-.

—De verdade pensa que está a miña paxara -desculpando a súa cara- para ter relacións? —preguntou á doutora que a estaba explorando.

—Nunca se sabe, señora, nunca se sabe!

—Eu si que o sei, doutora, levo sen facelo máis de cinco anos.

—Nin se imaxina cantas veces se teñen escudado na abstinencia mulleres que estaban en cinta.

—E logo, fixérono sen sabelo?

—Como fóra, a cabeza decidiu negalo; por estar diante dos pais, por ser viúva de hai tempo e vir cunha irmá… historias!

—Entendo, doutora, pero eu veño soa, non lle parece desaproveitar recursos facéndome a proba a min, que teño todo o sentido e lle digo que non o fixen en anos? Ademais xa lle contestei á que me atendeu ao primeiro que me marchou a regra vai para dous meses.

—É o protocolo, señora, o protocolo.

A doutora deposita na bandexa da auxiliar a mostra para analizar, mentres que a man dereita continua en salva sexa á parte, co seu guante de látex, coa súa delicadeza, co seu bo facer. Algo atopa que lle chama a atención. Retira a man e chéiraa, cun xesto de desagrado. Volve metela, esta vez con algo menos de delicadeza, e pídelle á paciente que estea moi queda, cun xesto duro, coma quen teme atopar un animal carnívoro dentro dunha cova escura.

Demanda unha pinza larga e fina, e retira esfiañado un tampón apodrentado, que tira con noxo dentro dun cubo de lixo.

—Non fagades a proba do embarazo —dille ás compañeiras que están do outro lado da parede.

—Non perdades tempo —berra a paciente— aínda que mo fixeran estando eu anestesiada, non hai esperma no mundo capaz de atravesar semellante barreira, e dígollo eu, doutora, que o último fillo que tiven foi porque me fallou o DIU.

4 comentarios en “Sorpresa vaxinal

  1. Agradezo, Magdalena e Naty, a vosa mirada sobre o meu texto. Moito. E a vosa aportación persoal que non deixa de sorprenderme. Transmitídeslle as miñas mans o desexo de seguir escribindo. De verdade que me gusta lervos. Bicos

  2. Marina: El diálogo de tu narrativa “Sorpresa vaxinal” me ha gustado porque además está desarrollada con cierto sentido del humor. Y que no viene nada mal, en esta sociedad convulsa en que vivímos. Un poco de humor, en ocasiones, es bueno para la salud. Y hablando de salud voy a decir que, gran parte de mi juventud, transcurrió en un Hospital de la Seguridad Social donde he trabajado durante 34 años; además de contar con tres galenos en mi entorno familiar. Por eso recordando las anécdotas de los de casa; las vividas en el Hospital, unidas a la tuya… Me he reído de lo lindo. Y no digamos lo que ha contado Magdalena que, con su “glándula pituitaria” a flor de piel”, cualquiera se acerca a ella sin un mínimo de aseo; ya que por lo que cuenta, detecta los aromas a larga distancia. ¡Menudo olfato! Recuerdo que, en mi juventud, había las llamadas “bombas fétidas”; fue mi primer experiencia en olores nauseabundos. Estábamos en nuestra adolescencia, en el cine Millán de nuestro querido pueblo y soltaron una. Aquel “tufo” era tan insoportable que las personas cercanas al fuerte hedor, se levantaron de sus butacas saliendo al exterior porque aquel olor era pestilente. Y ya puestos a oler mal, dicen que existe una planta o flor llamada Rafflesia- allá por las Filipinas- que tiene un “cheiro” que tumba. Por último aprovecho para meter las “guarradas” de Don Camilo, como son la del bidé y la absorción de litro y medio de agua, de un solo golpe, por vía anal incluida palangana”. Y termino porque me estoy riendo sola. Desde mi bella Palmeira un abrazo a las dos.

  3. Querida Marina:
    A pesar de que estoy con la cabeza embotada a consecuencia de un fuerte resfriado y estoy para el arrastre, tu artículo me ha abierto la pituitaria. Cuando leo, me meto tanto en el tema, que si es una receta culinaria llego a percibirla incluso con el sentido del olfato, a veces pienso si seré como el protagonista de la novela “El perfume” de Patrick Süskind. Pues bien, esa pestilencia odorífica que fue retirada del tubo excretor, creo que llegué a percibirla igual que la terca doctora.
    En una ocasión – hace muchos años – en el zoo de la Ciudadela en Barcelona viendo a Copito de Nieve, uno de los visitantes comentó que había muy mal olor, si no podían echar un poco de perfume para contrarrestarlo. El vigilante que en aquel momento allí estaba, le contestó: “Se podría echar pero sería desvirtuar la esencia”. Me hizo mucha gracia aquella salida y entonces recordé aquel comentario que había hecho nuestro don Camilo José Cela en televisión, cuando dijo: “Desde que existe el cuchillo eléctrico y el bidé, ni el jamón sabe a jamón ni el … Bueno, prefiero que lo deduzcas.
    Me ha encantado, Marina, eres originalísima escribiendo.
    Besiños palmeiráns

    1. Igual que opinaba Cela, acordo unha película na que un home maior cego, sentado nunha mesa compartida cunha parella xove, se queixa de que xa non é posible distinguir muller de home polo olfacto. En tempos, dicía, o olor a femia era unha festa para os sentidos.

      Eu actúo un pouco á contra; miro cos ollos abertos o cotián da muller que me acompaña. E tento destilar a imaxe de forma que quen me lea poida tamén ver. Ignoro se é orixinal a forma e dubido de que sexa de todo consciente, a pesar do que acabo de contestarte, pero sei que é miña, porque non a disfrazo. Bicos

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *