Cadea perpetua

grillete-de-presidiarioMarina Losada Vicente. Mamae empeñou-se en escribir aquel diario incendiado de odio na súa cabeza; día a día foi prendendo lume nas neuronas todas, de tal maneira que na época en que cumpría corenta anos, non quedaba nin unha soa sa. Os demais ignoraban o mal, do mesmo modo que o ignoraba ela mesma. A naturalidade do cotián, pinga a pinga, abrindo un furado nos miolos da filla, conseguiu o que non sabemos se a nai pretendía. Nada era fóra da súa sombra.

            Da mesma maneira que un serial da radio prendía na imaxinación das veciñas, enganchadas sen defensa ás ondas, ela atendía a voz da nai, que esmiuzaba e recreaba os enganos do seu marido, o desgraciada que era, o soa que se atopaba, ao mesmo tempo que sementaban unhas fabas ou recollían leitugas.

            O pai miraba con naturalidade que a filla seguise a nai. O día que foi á feira e trouxo dela un poldro, deixou de chamar a filla por entender que cabalgar era cousa de homes. Nas partidas de cartas que se botaba a pé da lareira non participaban as mulleres da casa, ocupadas sempre cun labor nas mans. Un día caeu na conta de que tiña tres fillos aos que encarreirar na vida; e de que tamén tiña unha filla. Véndoa tan desenvolvida, foi quen de imaxinala gañando un preito diante dun tribunal na Coruña. Foi quen de lle prometer un camiño, pero o camiño da moza estaba trazado. A nai dixo que non; e mil veces non. A filla era dela. Xa bastante lle dera con tres fillos.

           womens-1875446_960_720 As horas compartidas, que en tempos de maio eran todas, encherían as páxinas da súa inocencia; que se o papae chegou bébedo, que se dicían del que o viran nun baile… que para señorito non casara; que quen o vería se elas non se levantaran ao día para muxir as vacas, para ir ao muiño, para…

            Para, por favor, para, dixo un día aquel ouriñal que a filla tiña por cabeza. Para. Rebordando a rebordar, saíndose por todas as  paredes, a filla caeu na conta de que un mal a dominaba, sen poder darlle nome.

            Na sombra proxectada por aquela enorme presenza matriarcal, disimulada pola forma patriarcal máis mínima, aquela que só leva o nome, a filla sombra era. Casou para a casa, pariu, e puxo no seu dni “sus labores”, coa única diferencia de que foi quen de asinar e rubricar, cousa que a nai nin intentou. O xe que marcaba a identificación da nai, foi o mesmo que lle gravou a lume a ela. Un xe que non despexaba incógnita algunha. Un xe ou unha cruz, segundo se vexa.

            Diante da psicóloga confesouse culpable por omisión. Xamais levantara a voz. A doutora díxolle que era vítima. Que non o esquecera. E que se afastase. Non é sombra, é cadea perpetua. Cadea perpetuada.

7 comentarios en “Cadea perpetua

  1. Marina: No dejes de navegar por aquí porque, no dudo, te leen todos. Personalmente agradezco ese “impulso íntimo” que te hace plasmar, en papel, tan magníficas narrativas. Gracias.

  2. Apreciada Marina: Como siempre disfrutando de esas brillantes narrativas que tus textos nos ofrecen. Dicen que realmente escribe, aquel que necesita sobrevivir durante semanas, meses y años, para de esta manera hacernos sobrevivir también a los demás contando vuestras propias vivencias y las de los otros, y así hacernos más llevadero el tiempo, cuando os leemos.
    A veces, incluso, os preguntaréis: qué hacemos aquí?; ¿le interesará esto a alguien? No sabéis cuánto!!! Y si encima le añadimos ese “toque” especial que siempre nos brinda Magdalena con sus comentarios sobre vuestros magníficos artículos…Hoy comentaba algo sobre una señora que durante el “acto conyugal”, aprovechó para “murmurar” una jaculatoria.
    Yo he conocido otra historia; la de una chica que cuando el sacerdote le preguntó: le quiere usted por esposo?, ella quiso decir que no, pero por timidez, por vergüenza- ya sabéis, los pueblos-, no se atrevió a decir lo contrario para desgracia suya.
    Pasaron los años, y reunida con unas amigas, una le dijo-sobre la charla que mantenían: di que sí mujer!!!, ella al recordar ese “si” que tan malos recuerdos le traía, dijo: ¡ah!, no, eso ni loca. No vuelvo a decir que “si” en mi vida, recordando al mismo tiempo, el viejo proverbio “DE ESTA AGUA NO BEBERÉ”…Y para colmo de mis males, volví a BEBERLA.

    1. Perdoa Naty polo retraso en lerte. Non sei realmente porque escribo. Obedede máis a un impulso íntimo que a unha decisión cabal. O caso é que levo escribindo “ao aire” desde que teño uso de razón, e antes pode ser. O atopar un lugar no que son lída, dáme forza para seguir poñendo en papel aquelo que navega na miña cabeza. Café Barbantia ínstame a escribir. E estou moi agradecida. Grazas de corazón.

  3. Non deixa de sorprenderme o que un pequeno texto.pode traer a unha cabeza como a tua, Magdalena, sempre tan atenta nos teus comentarios
    Bicos

  4. Recibe los míos también, Marina. Me encantan esos textos que con tal eficiencia relatas que incluso me hacen recordar el misal, velo, novena y lutos sucesivos.
    Ahora el decorado que desenvuelve nuestra existencia afortunadamente es otro, pero yo aún recuerdo a una persona que me contaba que durante el acto conyugal aprovechaba para murmurar una jaculatoria.
    Besiños palmeiráns, querida Marina.

Deixa una resposta a marina losada vicente 76506767g Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *