Francisco Ant. Vidal Blanco. Nótase que estiven no dentista. Nunha completa biblioteca de revistas con máis fotos ca letras, desas que nos gusta follear a todos a pesar de que non todos podemos levar a marabillosa vida dos alí retratados.

Por non poder nin podemos afrontar un simple divorcio coa elegancia e bonhomía con que eles o afrontan, convertendo os cornos nunha diadema de diamantes; ou que unha simple discrepancia familiar entre elegantes sogras e noras, se resolva nun salón do Ritz, tomando o té para que o fotógrafo de garda dea fiel testemuña de que alí non pasou nada.

E así, con estes pronunciamentos tan democráticos metémonos nos asuntos da monarquía e a realeza que, se en algo se diferenciou en calquera época e lugar, foi no seu desorbitado gasto en enfeites, excentricidades e atavíos contra os que, por unha vez, a primeira dama, se manifestou sen palabras, fuxindo de ouropeis e lucindo esa insólita saia de 13 euros nun acto oficial. Porque se un personaxe público (di o amigo Xulio) ha de estrear un vestido a cada cal máis oneroso para cada sarao ó que acude, está claro que os presupostos do Estado estaban condenados ó fracaso por moito que subisen os impostos.

E como todos somos de carne e óso, aplaude Xulio que por fin alguén do Pazo Real vaia de rebaixas como calquera súbdito ou cidadán sen disimulos, e non teña prexuízos por presentarse en público (por unha vez na vida e agardemos que sen as rémoras do populismo) cunha saia coma a de calquera rapaza que, para mercala, ten que deixar de ir ó cine durante quince días.