Dous bidóns do lixo e un cadro na parede

img_msanoja_20170219-174207_imagenes_lv_otras_fuentes_istock-181084592-106-kQR-U42155611703Iz-992x558@LaVanguardia-WebFidel Vidal. Lacan comeza o Seminario XVI escribindo no encerado: “A esencia da teoría psicanalítica é un discurso sen palabras”. Nesa ocasión utiliza o neoloxismo  poubellication (xogo de palabras entre publication, publicación e poubelle, po, lixo, vertedoiro do lixo) e é cando, a partir diso, cita a Beckett: “Non podería, de todos modos encontrarme mal, sobre todo que, no que se refire á poubelle, dominada nese momento polo xenio de Samuel Beckett”. Este destino de poubelle, de resto, é no que se insiste en cada unha das obras de Beckett, frecuentando algúns dos seus personaxes os bidóns do lixo. (C. Camps, Da man de Beckett, 2016)

O lixo somos nós, o excremento que o diaño cagou na terra, no dicir de Lutero. Formamos e producimos montañas de lixo. Pertencemos á sociedade do lixo. Somos lixo. Moi acertadamente apuntou Bauman que “a economía actual lévanos a unha transformación progresiva da humanidade en “residuos humanos” (Zygmunt Bauman, Vidas desperdiciadas. A modernidade e os seus parias, 2005). Na súa procura, na procura do lixo, andan as mafias para se faceren coa recollida e tratamento. Millóns en xogo.

Lembro tempos nos que peladuras de patacas e sobrantes das comidas, as “varreduras”, servían na mantenza de porcos. Na actualidade todo se recolle en contedores específicos. A reciclaxe. Mesmo existen lugares especiais que -cousa da linguaxe apadriñada-, levan por nome “Puntos limpos”, onde se acumulan radios en desuso, televisores vellos ou lavadoras inservibles. Polo demais, cada material desbotado introdúcese no seu caixón correspondente, segundo a cor. Nos verdes vai o vidro, nos azuis o papel e cartón, no de cor amarela o plástico, e o marrón resérvase para residuos orgánicos.

Segundo distintas biografías, a psicanálise xogou un papel importante tanto na vida como na obra de Samuel Beckett. O escritor psicanalizouse durante dous anos con Wilfred Bion. As malas linguas din que abandonou as sesións e rematou a cura escribindo. Os bidóns que conteñen os corpos mutilados de Negg e Nell (sufriran un accidente de bicicleta no que perderon as pernas) irían na sección de “orgánico”. (HAMM: Leva de aquí estes desperdicios! Chímpaos no mar!). Segundo Bicycles Humanity, cada ano en Estados Unidos e Europa van parar aos vertedoiros máis de dez millóns de bicicletas. Son os proxenitores -citados polo seu fillo Nagg como pais, como pai e nai, mais tamén como “inmundicia”- que sobreviven (Nell morre decontado) dentro de cadanseu contedor con tapa. Os restos. Na agonía.

HAMM: Vai ver se ela morreu. (Clov vai cara ao bidón do lixo de Nell, levanta a tapa, inclínase. Pausa.)

CLOV: Parece que si. (Pon a tapa. Érguese. Hamm quita o solideo. Pausa. Volve poñelo.)

HAMM (sen soltar o solideo): E Nagg?(Clov levanta a tapa do bidón do lixo de Nagg, inclínase. Pausa.)

CLOV: Seica non. (Pon a tapa. Érguese.)

HAMM (soltando o solideo): Que fai? (Clov levanta a tapa do bidón do lixo de Nagg. Inclínase. Pausa.)

CLOV: Chora. (Clov coloca a tapa. Érguese)

HAMM: Entón vive.

Se iso é vivir, daquela porémonos de costas á escena, coma o cadro dado a volta, na parede, preto da porta, que o autor sinala ao principio, para non contemplar máis nada. E lembrar as palabras de HAMM:O fin está no comezo e non obstante continuamos.”

 

6 comentarios en “Dous bidóns do lixo e un cadro na parede

  1. Yo también me sumo a tus condolencias, querido Fidel. En esta vida hay gente de pocas ideas, pero fijas.
    Y si me permites contestarle a mi querida Mari Carmen…
    :Como sé que te encanta la ópera y en Pretty woman podemos disfrutar de unas escenas de “La Traviata”,no quería que dejases de escuchar la sin par frase de Julia Roberts cuando le pregunta la señora que se encontraba en el mismo palco, si le había gustado la ópera.
    Un abrazo para ambos.
    El roscón del almuerzo que me recomendabas, estaba delicioso pero, hay que comerlo con prEcAUcIÓn.
    Hoy te mando una palabra con las cinco vocales, admirado Fidel.

  2. Estimado Fidel:
    Sin llegar a leer a Bauman me aterro cada vez que pienso que la Tierra se está convirtiendo en un gigantesco vertedero a causa -como bien dices-de una economía mal enfocada. Peor que eso: orientada a enriquecer a los de siempre.
    Como tú, recuerdo la época en la que se alimentaba a los cerdos con las pieles de las patatas cocidas con harina. Pero yo me remonto todavía más: cuando había que llevar el envase de casa para que nos lo rellenasen en la tienda con un litro -o un cuartillo- de vino, leche, aceite o lo que se terciase. Y a las bolsas de papel de estraza…
    ¡Qué me vas a contar del reciclado, si tengo en la cocina cuatro departamentos conteniendo bolsas para los distintos residuos…! Eso sin contar el material eléctrico.
    Qué humor tan negrísimo y al mismo tiempo tan real el de la historia de Beckett. Parece imposible que cuatro personajes, sin apenas hablar, puedan expresar tanto… Gracias a tus artículos sobre “Fin de partida”, me estoy poniendo al día sobre Beckett y Kurtag, al tiempo que me doy cuenta de que muchísimas veces paso por la vida sin enterarme.
    Envidio la capacidad de Magdalena para leer tres libros al mismo tiempo sin organizarse un cacao mental. Cuando el intelecto se encuentra asistido por el método, el resultado es evidente.
    Y encima me lía para ver “Pretty Woman” en la tele… Y más… Está visto que lo mío es trasnochar…
    Acogiéndome a que los santos tienen su novena:
    FELICES PASCUAS DE RESURRECCIÓN.

  3. Moitas grazas, miña atenta Magdalena, por me teres presente nos Oficios. Contigo, xxunto con tres colegas xubilados e unha comunidade relixiosa de monxas que tamén decidiron rezar por min, supoño será suficiente para que este pecador teña asegurada unha praza -ou dúas- no Ceo. Eu tamén vos lembro con moito e sincero cariño.
    O parágrafo referente á cidade de Davis (California) sería bo que o lesen os nosos políticos con poder, especialmente os que puxeron freo á enerxía do sol, do “sol de España” nada menos.
    Saúde e lixo reciclado. A TREPA APERTA

    1. Non paro de dar as grazas, tanto a ti, miña prezada Carmen, como a Magdalena, polas atencións e, maiormente, polas vosas aportacións que acompañan os artigos deste moi entretido e querido Café.
      Velaí a Resurrección, o Acontecemento, do que algúns autores sinalan como a esencia do cristianismo.
      Estes días de Pascua semella que todo comezou con mal pé. Primeiro, a caída dunha palmeira nun “paso”, despois o Cristo da “gotas” xacente, seica en Burgos, esnaquizouse ao intentar erguelo. Deseguido, todos vimos como a catedral de París, Notre Dame, ardeu en espectaculares chamas. Un mal agoiro que aínda non relatara. O domingo de Pascua e hoxe mesmo, luns, estouparon en templos cristiáns, bombas criminais en Sri Lanka, e morreron unhas 290 persoas con máis de cincocentos feridos. Cando os fanáticos -sexan ou non crentes- se poñen bravos, e esta vez a cousa vai de ideas relixiosas, agroma o máis negro do ser humano, actos que, en termos equívocos, se adoita denominar como “inhumanos”. A historia apréndenos que o máis inhumano sempre vén da man de seres humanos.
      Saúde e roscón de pascua para o almorzo.

  4. Mucho se aprende con todos los juegos de palabras que siempre nos regalas, querido Fidel. Gracias querido maestro, me haces disfrutar.
    La filosofía de Lutero, está muy bien aplicada tocante a las montañas de basura que producimos pero, todavía podríamos cambiar si no fuéramos ese excremento del diablo en que el desarrollo nos convirtió.
    Hace unas semanas fui a buscar un libro a la biblioteca del Lustres Rivas, y en una mesita que tienen en la entrada vi unos cuantos que tenían para desechar. Lógicamente los cogí para engrosar mi biblioteca y poner de mal humor a J M. Me encanta verle como un basilisco por ese motivo. Uno de ellos era éste que ahora tengo al lado del ordenador, se llama: “Globalización, nuevas tecnologías y comunicación” y es de Víctor Manuel Marí Sáez. Bueno, pues, robándole un poco de espacio en el tiempo a Noah Gordon y al insuperable Poncela, estoy intercalando unas páginas cada noche del citado libro del cual voy a pasarte esta información: “En la pequeña ciudad de Davis (California ) los techos de todas las casas están cubiertos de placas solares. Los árboles y arbustos de las calles y parques públicos tienen frutos comestibles, a disposición de los ciudadanos. La mayor parte de los coches son eléctricos, silenciosos y sin gases de escape, pero incluso éstos son poco utilizados. Ochenta kilómetros de carril especial, ancho como una autopista, hacen preferible circular en bicicleta. Incluso señoras de ochenta años van a comprar pedaleando en su triciclo… Y para los ciegos hay un servicio de tándem”.
    Podría continuar, pero no quiero incomodarte con la largueza de mi respuesta, porque además estas letras al no estar impresas en papel no sirven como reciclaje para usar como detritus natural.
    Los diálogos de Hamm y Clov, im-presionantes.
    Besiños palmeiráns, Fidel. Por la tarde en los Oficios te tendré presente.
    RECÉ: DEBO OBEDECER.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *