De cabichas e tradicións

imagesMarina Losada Vicente. Estaba afeita a ver como a nai tiraba as cabichas do cinceiro á rúa. Escoitaba o levantar da persiana e o correr das cortinas de forma rápida e compasada. O corpo da muller asomaba á xanela que acababa de abrir. Entendo que era o seu primeiro contacto coa luz do día, pois sempre o facía á primeira hora da mañá. Recreábase un algo nese recibir o aire fresco dunha vila en silencio. Miraba primeiro para ás casas de enfronte e despois a un lado e a outro da rúa. Poucas veces atopaba quen puidera facer de testemuña. E de ser así, esperaba a que o lugar quedase sen viandantes. Collía a cortina da súa esquerda, desaparecía detrás dela e, ao mesmo tempo, coa man dereita, tiraba o contido todo do cinceiro ao baleiro, sen volver asomarse. Un costume que, vendo tal e como se producía, incluía un sentimento de culpa. Un auto reproche contra a man executora, como se a falta procedese da vontade desta, e non da muller que estaba detrás.

Os días de vento, o varredor atopaba as cabichas ciscadas pola rúa adiante, o que entendo non lle chamaba demasiado a atención. O que non sei é o que pensaría cando daba con aqueles quince ou vinte restos de cigarros amoreados no chan, á espera de que a vasoira os levase da vista dos transeúntes.

Aquela vez a rutina mudou. Eu, como todas as mañás, estaba diante do ordenador coa persiana baixada ata a altura en que non me molestase a luz do día, que debía de ser a causa de que a veciña non dera conta de que a podía ver. Eran xa as once cando me asomei á xanela, para descansar os ollos e estirar o corpo. Vin como se levantaba a persiana, como corrían as cortinas nas súas mans e como aquela rapaza duns catorce anos recibía no rostro o vento do sur. Deume os bos días co modais de muller adulta.

Bos días contestei—. Túa nai agradecerá que lle botes unha man.

Sentirase orgullosa da ver que fago as cousas como llas vexo facer a ela respondeu, ao tempo que tiraba á rúa, con total naturalidade, as cabichas fumadas na casa.

3 comentarios en “De cabichas e tradicións

  1. Marina:Tus artículos, como siempre, tienen un encanto especial por los temas relacionados con la vida cotidiana, además de ser contados con esa naturalidad que te caracteriza, y que nos encanta a las personas que te leemos. Sobre todo, cuando estas narrativas se basan, muchas veces, en temas familiares. Esto hace que, en ocasiones, nos sintamos identificados dentro de las historias que muchos escribís. Y aunque puedan resultar tristes, en momentos determinados, no importa, porque muchos de nosotros ya las hemos vivido antes.

    Lo de tirar las colillas a la calle, es una falta de civismo por parte de quienes lo hacen. Por desgracia, estos comportamientos carentes de buena educación, están a la orden del día. No tienes más que dar un pequeño paseo por donde están algunos coches aparcados y, una vez que arrancan, te encuentras pequeños “montones de colillas” que más de cuatro conductores, por comodidad, vacían sus ceniceros una vez que abren la puerta de sus vehículos.- Además lo hacen con toda la naturalidad del mundo.- Como si fuera un acto de lo más normal. ¡Ah!, ¡si ellos fueran los barrenderos!
    Es un placer leerte
    Un abrazo desde este bello lugar de Palmeira.

  2. A caridade pública paréceme unha forma de soberbia, sexa en forma de esmola ou de cousas como as que nos contas. De preocuparse polo varredor, tería que ter utilizado a papeleira. Daría exemplo e recoñecería a dignidade dun traballo que non ten que depender dela. Certo que hai paredes coas que non cabe concerto algún. Bicos, Magdalena.

  3. Hace ya bastante tiempo y lejos de nuestro terruño, una conocida que me acompañaba tiró un papel del bocata que llevaba en la mano en el parque donde nos encontrábamos; me la quedé mirando y sin decirle nada pero expresando la más viva contrariedad con la mirada, se dio por aludida y me contestó que, con ese gesto, la gente le daba trabajo a los barrenderos. No quise continuar hablando, pues comprendí que nos movíamos en lógicas diferentes y no merecía la pena. Ella siguió engullendo sabiendo que le hacía un favor al barrendero.
    Es una gozada leerte, Marina.
    Un besazo enorme desde la preciosa Palmeira.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *