Cantar o silencio

El gallo que no canta en su gallinero es porque ya cantó en el forasteroAntón Riveiro Coello. Nos últimos días vemos que os animais visitan os xulgados, como acusados ou como testemuñas. Por exemplo, unha xuíza ordenou que unha cadela asistira como testemuña no caso de maltrato do seu dono, que a botou ao lixo nunha maleta. Penalizouse tamén nun xulgado o canto dos galos. As dúas noticias poderían parecer inéditas, propias dun argumento para un relato de humor, mais non é a primeira vez que acontece algo tan extraordinario, nin tampouco será a última. Non hai moito lembrabamos un artigo de Casares queixándose de que os concellos dinamarqueses querían regular o canto dos galos porque a xente non podía durmir. Sen saber aínda que puido dicir a cadela no xuízo do primeiro caso, si sabemos que no outro houbo sentenza a favor do denunciante, o dono dun hotel rural que, asustado pola repercusión mediática, asegura que os clientes non poden pegar ollo co maldito canto dos galos. Mesmo insinúa que recibe ameazas de morte por levar o asunto ao xulgado. A situación é ridícula porque no rural adoita haber animais e esa debía ser unha parte do encanto. Comprendería máis a queixa no urbano. Quen me dese a min, que vivo no centro da vila, escoitar o canto do galo e non o ruído de coches ou, cando hai festa, o estrondo das orquestras que é como telas dentro da casa. Poderíame queixar tamén do son das campás da igrexa que soan cada quince minutos, pero non o fago porque hai ruídos que forman parte da paisaxe sonora. Como o pranto dun neno ou o canto dos paxaros. Con todo, sempre hai repunantes que mesmo se queixan do silencio, como aconteceu hai anos na Pobra do Caramiñal, cando moitos veciños non puideron durmir durante máis dun mes porque se estragara o reloxo da igrexa e as campás non podían pautar os seus soños. En fin, os galos van ter que cantar en silencio.

3 comentarios en “Cantar o silencio

  1. Alguien decía que el mundo no era más que un manicomio sin verja y no andaba muy desencaminado. Los gallos en verano a las seis de la mañana ya comienzan con el prólogo del amor gallináceo que les espera al verse libres en la era, traduciéndolo así en su bello canto, pero a muchos “urbanitas” las facultades comprensivas no le rigen bien.

    Rebuscando en mi memoria para encontrar algún tema del pasado que pudiera servir de comparanza para la presente entrada, te cuento, Antón, que había un muchacho que su horario de trabajo era desde las siete de la tarde hasta las tres de la madrugada. Cuando llegaba a casa se sentaba en la cama para descalzarse y tiraba al suelo los zapatos despertando cada noche al vecino de abajo. Un día lo encontró en la escalera y muy amablemente le pidió que posase con cuidado los zapatos porque siempre lo despertaba y se quedaba desvelado toda la noche. El muchacho pidió disculpas y le comentó que no volvería a ocurrir. Aquella noche al regresar nuevamente del trabajo se olvidó del ruego del vecino y tiró el primero como de costumbre. Nada más tirarlo se acordó y puso el otro con todo cuidado en el suelo.
    El vecino que se había despertado con el ruido del primer zapato, se pasó parte de la noche despierto esperando a que tirase el segundo.

    Cariñosos saludos palmeiráns, Antón.

  2. Denuncian os galos, os cans e non denuncian as campás electrónicas, a batendeira da Guadalupe e os decibelios carnívoros das verbenas. Non é de estrañar que cada vez esteamos mais idiotizados coa contaminación imposta.
    Un saúdo amigo Antón.

Deixa una resposta a Antón Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *