Vixencia e actualidade de Pier Paolo Pasolini

evangeoGonzalo Trasbach. Parece este un bo momento para dedicarlle un pouco de atención a Pier Paolo Pasolini (Bolonia, 1922-Roma, 1975). O escritor italiano está de actualidade, non só pola vixencia de moitas das súas ideas (por exemplo, polas súas desapiadadas críticas contra a sociedade de consumo), senón tamén polo seu fondo compromiso vital e artístico coa autenticidade. Para comezar, como é Semana Santa, e agora que o mundo está en mans dunha tropa fanática que se declara cristiá dun ou doutro signo, posiblemente resulte moi saudábel ver de novo El evangelio según san Mateo, un filme que cando se estreou (1964) provocou un monumental escándalo.

Leal e respectuoso con texto de Mateo, o autor de Teorema trenza unha película, a cal lle dedicou ao Papa Juan XXIII, que, unha vez desposuída dos vestidos da treboada ideolóxica, política e relixiosa da su época, semella unha obra chea de beleza que abalea entre o branco e o escuro do neorrealismo e o fresco do Quattrocento, cos seus territorios secos e ruinosos e os seus persoeiros sobrios e delgados como árbores de terras pobres.

Cun amplo reparto de actores descoñecidos (non profesionais) no que sobresaen os nomes de Susana Pasolini, que fai de María a vella, o entón mozo filósofo e escritor Giorgio Agamben (san Xoán) e o sindicalista vasco Enrique Irazoqui (Xesucristo), quen se parece rigorosamente ao das palabras de san Mateo. E non se parece en nada ao Cristo que tantas veces nos retrataron nas películas relixiosas nin ao que nos describían dende os púlpitos das igrexas. Pero o creador de Escritos corsarios consegue desde o primeiro plano que a paixón de Xesús sexa completamente nova, pero á vez tan primitiva como árida e áspera.

PasoliniTen o Xesús de Pasolini algo que o sitúa máis preto dos mortais que dos divinos. Non sabe que é Xesucristo, nin ten idea do inmenso e pesado legado para a posteridade que porta sobre a súa feble figura. Pasa fame e sede. Sente rabia pero tamén ten medo. Experimenta o pánico que causa a proximidade da tortura, da dor e da morte. Na cinta notamos o roce da roupa que cobren o corpo do reo, os lategazos resoan como se caesen sobre o espectador, as pedradas, os insultos… A vella nai deste Cristo, o dos nosos campesiños e mariñeiros de antano, é a de Pasolini, e súa paixón e morte vivímola como se fose unha fenda íntima, persoal.

Hai dous datos máis que falan da actualidade do director de Accatone, Mamma Roma e Saló, entre outras: unha mostra que acaba de inaugurarse en Roma, na que se analiza a súa traxectoria desde a súa chegada a capital italiana (1950) ata a morte, un misterioso e fatal accidente que tivo lugar o 2 de novembro de 1975 nun descampado de Ostia, a poucos kilómetros de Roma, onde foi brutalmente asasinado, unha data que está marcada con lume na historia de Italia. Despois de ter pasado cun grandísimo éxito por Barcelona, a exposición viaxará a Berlín antes de atracar en París. Pero ademais a súa actualidade materializase nunha película de Abel Ferrara sobre os últimos anos da vida do escritor, poeta e cineasta, a quen encarna Willem Dafoe, que está previsto que se presente na videira Mostra de Venecia.

EvangMateo02_zpsb1f53facNunha entrevista concedida en 1967 Pasolini advertiu: <Só no intre da morte, nese instante indescifrable, ambiguo, suspendido, a nosa vida cobra sentido>. E a súa, semellante á dun incómodo profeta ao que lle quixeron tapar a boca, estivo chea de sentido, foi e aínda é un exemplo de rebeldía fronte á moral e a política reinantes.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *