A conciencia da galiña morta

IMG-20190619-WA0002Marina Losada Vicente. Contoumo a filla, certificando que a súa nai era unha boa muller, de gran corazón. Tivera un pedido inusual aquela mañá.  Entrara na tenda Ricardo, un veciño da aldea, que non tiña cartos para cousa ningunha, moito menos para tales praceres, polo que difícil sería que volvese entrar alí. Pedíralle que lle matase unha galiña para o día seguinte, que tiñan algo que celebrar.

            Ben cedo fora o home recoller a encarga, cun sorriso que lle chegaba de orella a orella. A siña Luísa entregou a peza, sen cabeza e desplumada, rabexando por saber que celebraban pero sen rebaixarse a preguntar. Botou a conta de que todo o malo que lle pasara fora unha cagarría, que en xente de tan mala comida era bastante habitual. Foi o seu fillo o que lle trouxo a nova preto da hora de xantar. Elvira, que levaba moitos anos intentándoo, por fin preñara. A galiña era para facerlle un caldo de festa de benvida ao que estaba por chegar, que polas carencias da nai necesitaría bo alimento.

            Na hora seguinte, cando Elvira puña a tarteira na mesa, chegou o recado. Non comades da galiña. A muller que lle falaba tivo medo de que lle pasase algo á criatura, sabendo como sabía, que lle vendera unha galiña que atopara morta na eira, sen signo ningún de violencia.

            —Apareceume hai un nada unha galiña morta no cortello e, aínda que a vosa estaba ben viva cando a matei, vai ti saber —vendeuse, co corazón na boca, aquela “boa muller”.

4 comentarios en “A conciencia da galiña morta

  1. Querida Marina:
    Es verdad que, como apunta Naty, tus relatos nos hacen recordar historias del pasado- hasta de nuestra niñez- y, por referencias de Magdalena, eres una mujer joven. ¿Cómo lo haces?
    El alimento estrella para las parturientas era el caldo de gallina: no podía faltar después de un parto. Y si en la casa no había posibles, se bastaban las vecinas para traerlo. También te encontrabas con personas “de buen corazón”, como la tendera; pero abundaban menos, por suerte.
    Continúa alegrándonos con tus bonitas historias con “chispa”.
    Un abrazo.

  2. O que máis me impresionou a mín foi que a filla contara o feito convencida do boa muller que era nai. Non repuxo galiña algunha pero tivo dor do que puidera pasarlle á muller xestante. É difícil entender como xustificaría para si unha muller adulta a conducta da nai, pero é seguro que a aplaudía, doutra maneira non falaria do caso. Alégrome de traer aquí ecos das vosas propias historias. Bicos.

  3. Querida Marina; ayer, abandonamos al Hijo Nazareno, para visitar a la Madre Guadalupe. Pasamos una tarde estupenda disfrutando de la maravillosa Banda de música de Silleda y luego dando un garbeo hasta que fue hora de visitar a la Virgen morocha. Por cierto, la chica que cantó durante el culto, lo hizo maravillosamente bien.

    Y pasando a “Aconciencia da galiña morta” nos dejas con la incógnita de conocer si la pobre Elvira y su valiente Ricardo, hicieron uso gastronómico de la ya cocinada gallina. La necesidad, obliga.
    De lo que sí, nos queda la certeza es que esa “boa muller” conocía ese refrán que dice: “La caridad bien entendida, empieza por uno mismo”. Yo soy más partidaria de este otro: “Es amigo mío aquel que me socorre, no el que me compadece”. A “boa muller” se compadeció al conocer la noticia de que se iba a propagar la especie en el vecindario pero, otra gallina no se la regaló.

    Besiños palmeiráns, Marina. Un gustazo leerte , como siempre.

  4. Marina: Como la mayoría de tus entradas…, muy bueno lo de la gallina.- Nuestras abuelas decían que una sopa o caldo, hecho con la grasa que suelta la carne de la gallina, era buenísimo.- Y más para las embarazadas, según cuentan
    Por tu historia recuerdo ahora, a un familiar que, cuando tenia la gallina entre manos con la cabeza rapada, se le escapó nada más cortarle el pescuezo.- No veas a medio pueblo persiguiendo a la gallina con el cuello de medio lado. Al final la pobre se desvaneció y fue cuando la pudieron coger.
    Y créeme que hubo cierto recelo, a la hora de comerla,
    porque “non morrera a mans do seu asasino, senón de desmaio”. Consideraban la muerte más natural, a manos de su ejecutor.
    Me encantan tus narrativas. Me hacen recordar bellas historias del ayer, y sonreír que es muy saludable. ¡¡Gracias!!

Deixa una resposta a Naty Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *