Nin Castelao

maxresdefaultX. Ricardo Losada. Hai moitas cousas que non son e que me gustaría ser. Por exemplo, surfista ou saxofonista. Pero tamén me gustaría ser, e do que quero falar agora, un obsesivo mitómano. Frústrame non ter interese polos autógrafos nin por comprar a camiseta suada dun artista que me gusta nin por ter a primeira edición dun libro famoso, e envexo esas persoas capaces de emocionarse e establecer relacións sinceras con obxectos inertes, aínda que moitas veces, desde o punto de vista racional, me parezan ridículas, grotescas ou impostadas. Cando investigaba para escribir a biografía de Faustino Rey Romero, alguén me ofreceu unha cinta coa súa voz gravada na cerimonia dunha voda, mesmo tiven nas mans a súa carpeta persoal, pero, a pesar da enorme admiración que teño por ese crego, non sentín nada especial ou, cando menos, algo que estivese á altura das anécdotas que me contaran sobre el, e que si chegaran emocionarme profundamente.

Teño intentado moitas veces superar esa deficiencia do meu sistema nervioso, indo visitar as tumbas e as casas natais dos escritores que admiro, pero sempre con resultados frustrantes. A última vez que o intentei foi esta mesma semana. Como acabo de comprar o primeiro tomo da biografía de Castelao, que aborda a súa infancia e mocidade, decidín ir lela á terraza dunha cafetería situada na praza de Rafael Dieste de Rianxo, a cincuenta metros cara ao norte da casa onde naceu e a cincuenta metros cara ao sur da casa onde viviu, e que aínda hoxe se coñece como a casa de Castelao. Nesa mesma praza tamén está a igrexa de santa Comba e o pazo de Martelo, que Castelao pintou, e vese a casa de Rafael Dieste, onde colaboraba na redacción do xornal El barbero municipal. Pois nin así. Aínda que a lectura me levaba constantemente a eses lugares, o meu estado de ánimo era exactamente o mesmo que se estivese no estudo da miña casa.

descarga (1)Comprenderedes a miña decepción. Nin sequera cun autor rianxeiro, coma min, ao que admiro, conseguía emocionarme. Como era posible? Desconcertado, pousei o libro na mesa e fiquei mirando en fite os diferentes edificios asociados á memoria de Castelao. Estiven así un longo tempo, implorando que me emocionasen, ata que se impuxo a inexorable realidade de que non o ían conseguir. Sen máis, collín o libro e fun para a casa. Alí, cando menos, podería conseguir o único que me emociona cando leo. Esquecer que estou lendo.

5 comentarios en “Nin Castelao

  1. Prezadas Carmen e Magdalena:

    Supoño que será, simplemente, unha cuestión de talante persoal (influencia dos xenes, dos primeiros anos de vida, quen sabe). No meu caso, non teño tendencia a gardar as cousas e, moitas veces, arrepíntome, por moito que, deseguido, intente darlle unha explicación literaria. É certo que, se non esquecemos, non podemos recordar (de aí que me pareza un tanto absurda esa proliferación de fotos que se ve na actualidade), pero tamén é certo que me gustaría ter acceso a obxectos, roupa, cartas, conversacións, que perdín por desidia ou desinterese e que sei que nunca máis volverei ver ou experimentar. Creo que esa é unha das funcións da literatura, tanto a nivel de escritor como de lector. Estimular eses recordos perdidos.

    Un pracer, coma sempre, ler os vosos comentarios. Menos mal que internet é sistemático e garda todo. Seguro que os lerei con fruición dentro duns anos.

    Máis apertas e feliz verán tamén para ti, Carmen.

  2. ya que no he conseguido saturarte de hastío, te cuento otra de mis obsesivas mitomanías: J.M estuvo año y medio en Ferrol, y más o menos otro tanto tiempo en Llandrindod Wells, y las cartas recibidas de ambos lados las tengo fotocopiadas y encuadernadas, las del Servicio Militar en un tomo, y las de Inglaterra en otro y las fotofrafías, con su correspondiente carta. Las cartas originales están en un cofre atadas con un lazo por orden de fecha y de veinte en veinte. Espero poder enseñártelas un día.

    Yo también deseo que disfrutes de tu querido Rianxo.
    Desde Palmeira, un cariñoso saludo agradecido.

  3. Benquerida Magdalena:

    Outra fermosa historia, máis aínda por ser persoal. De feito, ese tipo de mitomanías
    persoais compréndoas mellor, aínda que tampouco son moi dado. Hai pouco vin unha foto da miña nenez da que non recordaba nin sequera o feito que relataba. Emocioneime como poucas veces na miña vida e sigo emocionándome ao recordala. Pero en ningún momento tiven necesidade de “posuíla físicamente” para poder volver vela cando me pete. Pénsoo moitas veces cando hoxe vexo aos pais facéndolles tantas fotos aos fillos. Que felicidade ter gran parte da túa nenez esquecida e poder ter momentos tan intensos como o desa foto.
    Grazas moi sinceras por esa mención ao capítulo 10. Mentiría se non dixese que
    estou moi orgulloso de como quedou, dada a dificultade do tema.
    Tedio é precisamente o que nunca consegues estimular.
    Agardo que esteas desfrutando o verán nesa contorna privilexiada de Palmeira.

    Apertas rianxeiras

  4. Querido profesor:
    Lo único que conservo son fotografías y vídeos entrañables de mis seres queridos que han pasado a mejor vida, o de los que todavía continúan bregando “en este valle de lágrimas” (y que sea por mucho tiempo).
    A veces encuentro entre mi revoltijo de papeles (lo suyo sería tener una carpeta para cada materia), alguna foto, tarjeta de menú o cosa por el estilo, firmada por un personaje al que hemos agasajado con una cena: suele tratarse de directores de orquesta, cantantes líricos u otras figuras relacionadas con la música. “Cada loco con su tema”, que diría mi abuela.
    Lo que verdaderamente me emociona son los recuerdos relacionados con Alfredo Kraus; porque, además de admirarlo como tenor, su persona y su voz tienen un enorme significado en mi vida, transportándome a situaciones entrañables vividas.
    Quiero intentarlo, pero no sé si lograré subir mi respuesta: al ser ordenador distinto, me exige una serie de datos que luego no admite.
    Boas noites.

  5. Con once años, cuando venía de vuelta para casa del taller de costura, le recogía de lunes a sábado en el “Café de Manolo” el periódico a mi vecino y maestro don José Lustres Cascallar. Antes de entregárselo, le quitaba una pequeña tira del cómic que venía en la penúltima página y las pegaba en una libreta en blanco. Don José Lustres nunca se quejó del incompleto periódico que su pequeña vecina, mutilaba, pero un día, al pasar por delante de mi puerta para ir al estanco a comprar tabaco, me llamó, salí a su encuentro y me entregó un sobre con las tiras de cómics del periódico de los domingos: era el único día de la semana que él, iba al café a buscarlo. Me pellizcó la cara en señal de cariño y me dijo: “No te preocupes que te las guardaré todas”. Cuando nos mudamos las extravié.
    Todavía me emociono al pensar en aquellos “objetos inertes” que tanto me hacían reír y que con tan buen tino recortaba para no dejar incompleta la noticia que venía por la cara inversa. Y me emociono muchísimo más al pensar en el bondadoso don José Lustres con su inseparable pipa, guardándole a la mitómana de su vecina (que todo lo coleccionaba) las tiras del cómic que los días festivos no podía sustraer.

    Querido profesor, te sugiero que releas el capítulo diez… (me he olvidado del título de la novela) pero te ofrezco un dato importante: ese capítulo lleva por título “Eu cacheaba todos os segredos das das miñas mans baldeiras”. Te aseguro que conseguirás emocionarte y te olvidarás que estás leyendo, para pensar que vives lo que lees.

    A mí tampoco me gustaría ser surfista, pero la mitomanía por un autor compensa más que leer Mitología.

    Ya me despido, ya, con estos párrafos tan largos seguro que te mueres saturado de tedio.

    Besiños palmeiráns.

Deixa una resposta a x ricardo losada Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *