Marina Losada Vicente. Atendía detrás dun mostrador. Aínda que a collera no baño, en canto sentía abrir a porta, corría ao seu asento. De ter que levantarse para facer unha fotocopia, por acaso, sendo o seu cubículo tan pequeno, a persoa do outro lado só podía pensar en como era quen de moverse entre aqueles andeis cargados de expedientes, libros de contas, a impresora, o deshumificador e, no inverno, unha pequena estufa.
A Carme levaba atendéndoa máis de vinte anos. Era a xerente da empresa. Unha boa muller, da que sabía bastantes cousas, polo costume asumido de que os mostradores son propios para as confidencias de quen están por fóra deles.
Aquela mañá tivera que acudir a urxencias. Algo punzante se lle metera nun ollo. Producíalle un esbagullar intermitente que a levou a pórse un pano para mantelo pechado. A dor, antes de conseguir que lle sacaran o corpo estraño, facía que non fose quen de estar sentada. Camiñaba dun lado a outro das diferentes estancias. Na consulta do médico de familia, Carme miraba como se movía unha muller cun corpo que definiría como espectacular, especialmente as pernas. Cando sentiu que a chamaban, caeu na conta de que era a súa contable. A primeira vez que a miraba enteira.
Boa tarde: O mostrador na administración pública e tamén na privada, incluída a hostelería, é unha fonte creadora de historias, seguro que si, Carmen, aínda que hoxe sexa máis un mostrador virtual. É fácil facer cambios físicos, eliminar barreiras, crear imaxe de cercanía, pero en moitos espazos sego atopando ese muro que tan ben marcaba o mostrador físico. E sego atopando o “vuelva usted mañana” de toda a vida.
No que comentas, Magdalena, sobre a sensatez tes toda a razón. No caso do mostrador, é difícil atopar unha relación de igual a igual, unha relación de equilibrio. Por algún motivo, o mostrador está sempre a favor dunha das partes. Bicos.
¡ Qué bonito ! Ya ves, Marina, a pesar de que las dimensiones de la pieza no daban para otra pose, seguro que tendría ocasión de lucirse saliendo del cubículo con cualquier pretexto para exponerse a miradas evaluadoras y no lo hacía.
La sobrestima exagerada, es chabacana, la sensatez, es eso, discernimiento.
Besiños palmeiráns, querida Marina.
Te aseguro, Marina, que, así como Ibáñez Serrador escribió “Historias para no dormir”, se podía crear una serie llamada “Historias tras el mostrador”. Pero a la inversa: casos como el de la funcionaria no son frecuentes (la mayoría procuran lucir sus encantos más que esconderlos). Pero te aseguro que, al otro lado del mostrador, entre los que esperan turno, se pueden encontrar historias de toda índole. Asistí a unas cuantas…
Un fuerte abrazo.