Papacabichas

BS27P1F1_224031Xulio Gutiérrez Roger. Din que unha cabicha tarda dez anos en degradarse. Sería xenial que se degradase nun tempo tan curto. En serio! Sería xenial… se non fose mentira. Máis do 80% dunha cabicha é acetato de celulosa, unha substancia que, a pesar do seu nome, non é vexetal senón un derivado do petróleo. Son fibras plásticas moi finas de aspecto algodonoso que reteñen gran parte das substancias tóxicas que se producen durante a combustión da picadura de tabaco.

Despois de seren usadas, as cabichas están impregnadas de alquitrán, nicotina, e outras dúas mil substancias como cadmio, arsénico, tolueno e ácido acético. En síntese: a metade dos produtos da combustión pasan aos pulmóns do fumador e a outra metade queda na cabicha.

As cabichas parecen inofensivas pero os mil millóns de fumadores que hai no mundo producen 15.000 millóns delas cada día. A meirande parte acaba chegando ao mar e, na auga, os procesos de degradación van liberando, paseniño, todas as substancias tóxicas que conteñen. Cada cabicha extermina toda a fauna contida en 10 litros de auga mariña. Por certo, hai xente que fabrica insecticida caseiro a base de cabichas. Non si?

E, que pasa co acetato de celulosa? Acabará desaparecendo despois de dez anos? Hai quen pensa que os plásticos desaparecen cando están reducidos a anacos que, de tan pequenos, son invisibles ao ollo humano. Pero non é así.

De micro a nanoplásticos

Cando os fragmentos teñen o tamaño dun gran de area, constitúen os microplásticos, e cando a fragmentación progresa e as partículas non son visibles máis que ao microscopio, pasan a chamarse nanoplásticos. A medida que se esnaquizan van liberando substancias químicas que ingresan nas cadeas alimentarias onde se producen fenómenos de bioacumulación.

Estes plásticos súmanse a outros que proceden da degradación de obxectos de uso común, como bolsas, botellas e xoguetes. Os micro e nanoplásticos están por todas partes porque foron deseñados e fabricados co propósito da máxima durabilidade posible.

Antes ou despois, estas partículas son inxeridas por animais acuáticos, especialmente polos animais filtradores como o mexillón, que é un gran comedor de microplásticos. Isto non é tan grave no caso dos animais que consuminos eviscerados, pero o mexillón comémolo enteiro, como a vieira, o berberecho e a zamburiña.

Un artigo de agosto de 2018 no Current Environmental Health Reports estimaba que un consumidor habitual de marisco inxire anualmente unhas 11.000 partículas fronte ás 37 que inxire o non consumidor. Tamén alertaba sobre os riscos sobre o ecosistema e sobre a saúde humana, especialmente en relación coa enfermidade cardiovascular, alteracións da resposta inflamatoria, disrupción da flora intestinal e a diabetes tipo 2. Finalmente, demandaba un forte pulo á investigación sobre os efectos dos microplásticos.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *