Os primeiros pasos

micromachismo4Francisco Ant. Vidal Blanco. A media mañá, nesa hora en que as rúas se enchen de cafeteiros saíndo das oficinas e xubilados cansos de ler noticias e escoitar as radios, a miña rúa énchese de avós paseando cochiños de nenos. Moitos menos dos que sería de desexar, pero suficientes para que esa imaxe se grave na memoria e me lembre o álbum de fotos de miña tía María, onde os cativos sempre estaban no colo das súas nais e os cochiños eran, asemade, conducidos por elas, quen, moitas veces, non só cargaban co froito da súa descendencia, senón tamén coa gabardina do esposo para que el fumase tranquilo se lle apetecía. É curioso que os paseantes matutinos de cochiños sexan maioritariamente varóns canosos, e non porque sexan viúvos, senón porque mentres eles presumen de coidar ós netos, excepcións aparte, as esposas están na casa preparando as manxadoiras e acondicionando o fogar, o cal me fai pensar que non se mellorou tanto como se di na separación de roles. Son primeiros pasos pero aínda queda moito por andar.

 Esa observación fíxome lembrar outras vellas fotos do álbum familiar, do camiño das romarías, a onde se acudía coa imprescindible boa intención de pasalo ben, reunidos en dous grupos principais, os homes xuntos e lixeiros uns pasos por diante das mulleres, tamén xuntas pero con cadansúa cesta de viandas á cabeza, que o día anterior se afanaron en preparar. Por iso, a pesar de todo o que se diga, de se o momento máis feliz dunha nai é cando o neno di a súa primeira palabra, que polo xeral soe ser «mamá», estou convencido de que era cando daba o seu primeiro paso, cando se entende que a crianza empezaría a deixar de ser unha carga.

micromachismo2Moitas veces eran as mesmas mulleres quen animaban ós esposos a non cargar con aquilo que por uso e abuso era cousa delas -ti cambias o aceite e eu lavo o coche-, para que ninguén puxese en dúbida a súa masculinidade. Que un home tendese a roupa ou fregase o chan era pouco menos ca un delito na veciñanza. Contábame unha daquelas resignadas esposas como certa tarde, cando ían saír da casa dos sogros para a deles, o esposo propúxolle agardar á noitada para levar el ó cativo no colo sen ser visto nin criticado. «E non era por covardía, senón para evitar murmuracións», aclárame.

Sen tomar a parte polo todo e sen deixar de censurar condutas arcaicas, non é certo que homes leven incrustado o machismo no seu cerne, aínda que si poden quedar rémoras na idea, iso que se dá en chamar micromachismos, que non por ser micro son menores. En xeral (que excepcións sempre as houbo e haberá) como dicía o profesor Mariño Ferro hai uns días neste xornal, o machismo é máis unha cuestión cultural ca algo instintivo. E contra eses costumes, tradicións e malos hábitos pelexamos uns e outros.

Por sorte, así como sempre houbo verdadeiros cabaleiros a quen non lles importaba ser acusados de maricallos por botar unha man nos labores da casa, aínda quedan rémoras que de portas para dentro seguen sendo máis energúmenos ca os cavernícolas dos tebeos para xustificar aquela frase tan propia das solteironas de antano, preferindo quedar para vestir santos ca para espir borrachos, que no fondo non deixa de ser un primeiro aviso contra o machismo exacerbado, do que, sen necesidade de acudir á prensa diaria, todos, desgraciadamente, coñecemos historias que nos arrepían entre tantos primeiros e esperanzadores paso.

Un comentario en “Os primeiros pasos

  1. Querido Francisco:
    Realmente queda mucho por andar referente a la igualdad en los dos sexos, pero algo se ha avanzado, a Dios gracias, pero aún falta, aún falta.
    Con doce años padecí una nefritis que estuvo a punto de sacudirme para el otro barrio, y recuerdo que postrada en la cama, leí mi primer libro en gallego; me lo prestó tía Jesusa la del estanco, cuando vino a visitarme.
    Era un libro de pequeños relatos, y como tenía que devolvérselo traté de aprendérmelos de memoria. Lo conseguí, y uno era este que voy a contarte. Quiero que veas la insolencia del escritor lenguaraz que con tal escrito ya debió de quedar incapacitado de por vida al realizar semejante esfuerzo intelectual.
    El cuentecito se llamaba “Comparanza” y era más o menos así:

    Todalas bestas na feira, semellan fortes e sans;
    mercámolas e entón vemos ,
    que non teñen senón faltas.
    Pasa o mesmo cas mulleres,
    ( con perdón da comparanza )
    na rúa venden saúde ,
    sempre xemendo, na casa.

    Ya ves, recuerdo la narración pero al escritor seguramente he querido y logrado olvidar.

    Cariñosos saludos desde nuestra querida Palmeira.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *