Criar anos ou malvas

candle-2038736_1280X. Ricardo Losada. Non creo na vida eterna, pero tampouco podo evitar pensar de cando en vez na inmortalidade. Máis aínda cando se considera un dos temas máis relevantes a nivel científico do século XXI. Un equipo do Centro Nacional de Investigacións Oncolóxicas xa conseguiu retrasar en ratos o envellecemento e as enfermidades asociadas a el. Sabendo que o material xenético está protexido polos telómeros, estruturas que, por acortarse ao longo da vida, provocan o envellecemento, xeraron un rato transxénico cunha encima, a telomerasa, que rexenera os telómeros, facendo que ese rato vivise o corenta por cento máis de tempo. É un experimento que non pode facerse con humanos xa que o envellecemento non é considerado unha enfermidade, pero, case con toda seguridade (somos unha especie que sempre acaba facendo o que pode facer), algún día se levará a cabo. Cantos anos máis poderiamos vivir? Polo que teño lido, a opinión dos científicos é moi variada. Hai quen pensa en 120, quen pensa en 500 e quen non pon límites.

     Non sei que escollería (mortal ou inmortal) se tivese a oportunidade, pero agoníame pensar que, pola miña idade (estou a 2 anos dese punto de inflexión que marcan os 60), despois de case catro mil millóns de anos de vida mortal obrigada, sexa precisamente a miña xeración a última que non poida escoller. Para consolarme, gústame recordar o que lle pasou a Kant. Nunca tivo boa saúde, pero gabábase de saber os secretos da lonxevidade, e chegou a vivir 80 anos nun século, o XVIII, en que as expectativas de vida non chegaban aos corenta. Porén, confesou con tristeza que fora un logro inútil xa que todos os seus amigos morreran antes e, sen eles, a vida carecía de sentido. Pero esa anécdota é, para o meu ánimo, un consolo momentáneo. A ciencia permitirá que tamén vivan eternamente (se teñen cartos, claro) os nosos amigos.

immortal-758418_960_720      A proba máis evidente de que non hai que tomar o tema da inmortalidade como pura fantasía é que os fundadores de Google crearon Calico, unha empresa que pretende descubrir os secretos do envellecemento e lograr que vivamos 500 anos neste planeta ou nunha colonia extraterrestre. Curioso como as novas tecnoloxías debuxan un círculo e volven ás preocupacións dos primeiros humanos. Adoita sinalarse que a nosa especie soñou ao longo da historia catro formas diferentes de inmortalidade: o elixir da eterna mocidade, a resurrección do corpo, a inmortalidade da alma e o legado (ese eco que deixas no mundo coa túa obra ou os teus actos). A primeira forma búscana hoxe a biotecnoloxía, a nanotecnoloxía e a enxeñería xenética; a segunda, a crioxenia; a terceira, ese transhumanismo que aspira a subir a mente ao ciberespazo, e a cuarta, a obsesión pola fama que internet e as redes sociais acercan a calquera humano. Cal escollería eu? Non o teño claro. Cando opto por ser mortal, xa que penso que ser eterno debe ser moi aburrido, de inmediato penso que máis aburrida é a alternativa: criar malvas. Cando opto por ser inmortal, xa que penso que estar morto debe ser desesperante, de inmediato penso que é a mesma situación en que estaba antes de nacer, e non recordo estar desesperado para nada. Por iso me gustaría ter a oportunidade de escoller. Aínda que agora non sei que escollería, estou máis que seguro, segurísimo, de que nese momento crucial non dubidaría.

4 comentarios en “Criar anos ou malvas

  1. Prezada Magdalena:

    Non pensaba contestar o teu segundo comentario (que máis dicir!), pero acabo de ler este parágrafo que agora transcribo, e non puiden resistirme:

    “Y de repente, justo en el momento de dejar el libro a un lado, sentí (no pensé, sino sentí) que tenía un alma inmortal. No me veo capaz de decirlo o explicarlo de otra manera, aunque me doy cuenta de que suena pretencioso. Pero esto era lo que yo sentía: tenía un alma inmortal. Y mi melancolía se disipó. Me invadió la alegría, una gran alegría, una explosión de alegría. Era como acordarse de algo muy importante después de varias semanas de silencio y vacío: tengo un alma inmortal”.

    Máis apertas

  2. Querido profesor; creo que siempre he sido creyente y sigo siéndolo, pero en lo que no creo es en ese Dios del Antiguo Testamento. Es bastante más convincente el Legislador de la Nueva Ley, el de “Amaos los unos a los otros…” que el de “Ojo por ojo diente por diente”. El domingo que no puedo ir a misa no me rompo la cabeza ni me doy golpe de pecho, mi intranquilidad es nula, porque la ausencia a ese acto fue por algo necesario y justificable. Tampoco creo en ese “llanto y crujir de dientes” que proclaman, ( ahora creo que ya no se habla tanto de eso ) pero qué desde que Dante creó esos nueve círculos, a los pescadores de almas, les vino muy bien para sus homilías.
    ¿ En qué creo entonces ? Hace muchos años, arreglando la ropa de la cuna de mi primer y saludable hijo de casi nueve meses, de espaldas al balcón, entró un rayo de sol en la habitación, era un cinco de mayo, – algo lógico en aquellas fechas – lo anormal fue que aquel rayo entró y salió de la habitación como un flahs, salí al balcón para mirar si había alguien con un gran foco en la plaza que lo hubiera dirigido hacia donde yo estaba ( el segundo piso de casa ) y la Plaza del Callao estaba desierta. Al día siguiente, la cunita de mi Juan Manuel nunca más lo acunó.
    Me revelé contra todo e incluso le dí vacaciones a mi credo, pero aquel azote del destino fue restaurado por la llegada de dos nuevos y maravillosos miembros que me hicieron volver a sentir y creer; incluso creer en que aquella brillantísima y fugaz luz, ahora nos ilumina en los días aciagos.
    Fíjate, querido J.R ¡ cómo no voy a creer en el hijo de un carpintero de Judea, si hasta incluso creo en los 169 artículos que contiene nuestra Constitución !
    Un fuerte y creíble abrazo abarcando también a Eva.

  3. Benquerida Magdalena:

    Sorprendéronme esas dúbidas sobre a vida eterna. Pareces ser unha persoa de fortes conviccións relixiosas. De todos xeitos, describes moi ben esa dúbida dos seres humanos entre o carpe diem e a eternidade na morte dun ser querido. A min tamén me pasa, aínda que a miña mente racional sempre acaba optando pola finitude.

    Si. É un tema moi interesante, sobre todo porque antes quedaba en mans da relixión ou da ciencia ficción, e agora comeza a ser un proxecto científico moi serio. Os avances que se están a facer aledan e atemorizan ao mesmo tempo. Non creo que haxa ningunha utopía garantida no futuro. É máis, temo que, como sigamos preocupados por temas secundarios, acabará sendo unha utopía para os ricos e unha distopía para os de sempre.

    Fortes apertas

  4. Muy interesante el tema, querido profesor. Como siempre dudo de todo, no sé si creo en la vida eterna. Cuando estoy enfaenada o pasándolo bien, solo pienso en lo que tengo entre manos en ese momento; cuando estoy despidiendo a un amigo o familiar, pido al Supremo por su alma.
    ¿ Optaría por la inmortalidad o el retraso del tránsito a la otra vida ? radicalmente, no. Me gustaría vivir unos cuantos años más gozando – por lo menos – de esta mediana salud de la cual disfruto, pero, llenar el planeta de más “plástico humanoide” no me seduce para nada la idea.
    No hace mucho tiempo, hacía del tocador barricada, lo pegaba a la ventana para ver y corregir todas las imperfecciones con el maquillaje; hoy procuro evitar su presencia esquivando los más allegados a la luz, porque lo que veo ya en mi piel son datos temporales que a modo de calendario me van marcando los días transcurridos. Por tanto, no quiero imaginarme con ciento y pico de años saboreando la supervivencia pero sin que “la toilette” pueda suplir las gracias de la juventud.
    Por eso, ese sistema utopiano del cual dices que un día se llevará a cabo, para mí no lo deseo.
    En el libro de san Juan, hay un versículo que dice: “En la casa de mi Padre hay muchas mansiones” Y hay quien piensa que Jesús, se refería a otros planetas con vida. Por tanto, igual cuando la gente tan longeva de nuestro planeta ( si ocurriese lo que cuentas ) lo abarrote, pueda que se cumpla lo que se comenta en ese capítulo XIV de san Juan, pero, lo que ahí reza, no reza conmigo.

    Besiños palmeiráns, querido José Ricardo.

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *