A Lareira

Antico Caffè GrecoOliveira Casal. Vai xa para trinta anos que andamos a rúa de baixos comerciais que comezaba na Praza de España. Deixabámonos levar polos recendos, polos reflexos do sol nos escaparates e polas conversas en calquera idioma recoñecible de entusiasmadas voces anónimas. Tendas de moda cara á colina de Pincio. Eramos mozos. Detivémonos á altura do número 86, diante da fachada do Antico Caffé Greco. Entramos. Cadeiras afelpadas, camareiros vestidos de frac. Nas paredes, ducias de cadros de pintores pensionados na cidade desde a súa apertura, en 1760. Keats con Byron, Stendhal, Ibsen, Goethe, Gogol, Schopenhauer e María Zambrano deambularan ao longo dos séculos polas súas salas. Falamos no avión de regreso que ben podiamos ter abandonado Roma sen tomar o cappuccino máis caro e literario das nosas vidas.

Collemos o costume de consultar, ao programar as viaxes, as rúas e cafés literarios que nos ían quedar á man. Fóronche deliciosos sorbos de vida e poesía. Sento fóra ás veces, nunha mesa a carón do estanque. Penso nas persoas que quixen ou me quixeron, nalgún verso ou nalgunha apócema capaz de restablecer o estado orixinario das almas e os corpos. Doen as separacións, as distancias, os desencontros. Finalmente, a vida é creba se non hai reconciliacións. Un mandala na tona da auga quere declarar a paz perpetua, un ton de esperanza na liña telefónica. Un instante: o que duran as doces ondas circulares que provocou o salto do peixe cometa.

Epistolario entre Rafael Dieste e Manuel Antonio. Nunha carta, di aquel que Rianxo ben lle podería disputar a Roma o nome de Cidade Eterna. Sorna rianxeira. O caudal de talento esixe decantarse por un. Elixo A Lareira, no lugar de O Pazo. Paredes de pedra que recenden á rúa máis literaria do cosmos, lembranzas de vermello farol amante, de vellos que non deben namorar, de mariñeiros novos namorados de morrer. A quentura resiste aquí dentro a invernía. A terraza é stoa micénica. O recollido salón obsequia os estómagos. Fronte ao enreixado, un cadro de Salvador Laíño colga da parede: alguén se afana aínda por escribir a vida.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *