Marina Losada Vicente. Despois de tentar recoller as impresións dixitais por todo o cuarto, a inspectora da Policía caeu na conta de que o secuestrador limpara a fondo todo canto puido ter tocado. Tanto que non hai pegadas da vítima. Saben que a levou do hotel no que pasaba a noite pero ignoran o seu nome. Os datos que deu para rexistrarse son falsos. Mirou o teclado do ordenador da desafortunada señora, limpo como unha patena. Espera! Todo non o limpou… ben seguro que non! Con coidado puxo as luvas de novo, colocou unha bolsa para recoller mostras na mesa, abriuna e dándolle a volta ao teclado, deixou que fosen caendo pequenos restos: caspa, pelos… Unhas horas despois, deron con Xoana viva.

Ao acabar de escribir, Ioana pensou en que utilidade lle daría. Considerouno un parágrafo demasiado compacto para o inicio dun relato ou nunha novela. Con algún retoque, tería un microrrelato para mandar a un concurso. Palabras: 119. Caracteres 562. Ata hoxe, no caera na conta do material xenético que se pode gardar baixo as teclas coas que escribe. Ás veces corta as uñas diante da pantalla e cando está cansa, masaxea a cabeza coa xema dos dedos, deixando caer caspa, pelos e mesmo algunha area da praia. A última vez que lle deu a volta ao teclado, contiña diminutos restos vexetais esparexidos polo cortacéspedes do veciño. De ser analizados pola Policía Científica, tiraría válidas conclusións con eses resto orgánicos.

Non deixa de sorprenderse polas horas nas que o seu veciño traballa no xardín, cando aínda é noite pecha. Entende, nese momento, a mensaxe do seu inconsciente que lle ditou, sen vir a conto, o relato do detective, cando o vento de sur acrecenta o cheiro a podre dos últimos días.