X. Ricardo Losada. Non hai moito aconteceu unha traxedia en Galicia, e digo traxedia pola reacción de moita xente. Nun partido de nenos de 11 anos o resultado final foi 31 a 0. Recordoume un caso similar en Valencia. O CD Serranos despediu o adestrador por non impedir que o seu equipo gañase 25-0 pois, o presidente cría que o adestrador debera evitar que metesen tantos goles, non permitindo así aquela humillación intolerable.
É un debate recorrente e farisaico. Aos adultos encántannos ofrecérmonos ao mundo como persoas de gran ética en cuestións que non supoñen esforzo nin gasto. Coñezo pais que se negan a que os fillos xoguen a deportes competitivos, e que despois os preparan para sacar as mellores notas nun sistema educativo que eles mesmos cualifican de moi competitivo. E celebrábano! Porque a verdade é que os nenos non collen ningún trauma por perder 31-0 se a contorna reacciona con naturalidade. O seu alto sentido da xustiza dilles que a obriga do rival é marcar o maior número posible de goles. Só se senten humillados se os contrarios deixan de xogar con intensidade ou se os pais sobreactúan esaxerando a importancia do resultado.
Prezada Magdalena:
Como é un tema de gran complexidade, e temendo pórme demasiado filosófico, limitareime a facer un pequeno prognóstico: cando Emma teña 17 anos, fartará de rir recordando esa derrota de Noia e o desgusto que levou. E se, a esa idade, ten algún trauma (Deus non o queira), non dubides que será debido a que de nena pensaba que era unha boa noticia para o entorno sacar un 10.
Sempre que atopo a José María, falamos de ti; en moi bos termos, por
suposto. Quedou encantado co teu trato e saber estar.
Moitas apertas rianxeiras
Creo que no estoy muy de acuerdo sobre de que los niños no se traumatizan por perder un partido con tantos puntos de diferencia, y verás por qué opino así: Estos días me toca recoger del colegio a nuestra única nieta Emma; esta magnífica encomienda le corresponde a José Manuel pero, estos días, su baja obligatoria me obliga a mí a ir a diario hasta el CEIPP de Palmeira. Nuestra nieta, aparte de las escolares, tiene otras actividades y una de ellas es jugar al baloncesto. Ayer cuando pasé a buscarla me dijo:
“Abuela, tengo dos noticias que darte , una buena y otra mala, ¿ por cual empiezo ?”
– Por la buena, – contesté – .
– La buena es que saqué un diez en inglés y otro en matemáticas-.
– Enhorabuena corazón – ¿ Y la mala ? – pregunté.
– La mala es que hoy a las seis de la tarde tenemos cita en el veterinario para castrar al gato.
Me puse muy solemne y con cara de circunstancias para que la niña no se diera cuenta de que me estaba riendo por dentro, porque sé cuanto le quiere a su Coco.
– ¿ Y, el domingo, cómo habéis quedado en el partido que jugasteis con el Noya ? – pregunté-.
– No me acuerdo, abuela, fue su respuesta, y me cambió de conversación.
No quise preguntar más, pues supe por su respuesta que habían perdido por goleada.
Al llegar a casa, J.M le dijo: “¿ Os aplaudieron mucho en Noya?”
-sí, contestó la niña – nos aplaudieron los que no nos vieron-.
No sé decirte si “traumatizada” es la palabra adecuada, pero esta semana a Emma se le ha notado afectada, y por las notas no ha sido.
Querido profesor; un gustazo leerte, como siempre.
Permíteme mandarle un abrazo a nuestro común amigo José María.
Cariñosos saludos palmeiráns.