Gonzalo Trasbach. Último día dun xaneiro enchoupado pola choiva. Cae a tarde e vas ao tanatorio darlle o pésame a un veciño. E, inesperadamente, tópaste cun antigo xogador do Boiro, entre outros equipos: Roldeiro, home que, ademais, traballa no servizo de Deportes do Concello de Rianxo e paralelamente adestra ao Arousana feminino. Alégraste de velo. Falades de moitas cousas, entre outras, de música, unha afección común para os dous. Volves para a casa despois de visitar o río. Diante da potente e escura escorrentada que baixa polo leito, decides dedicarlle varios discos ao rianxeiro. O mesmo se os coñece ou non, que lle gustan ou non. Imos co primeiro: “Fireraisers Forever!” de Comet Gain.

Despois de cinco anos calados, os londinienses retornan coas mans ateigadas de melodías pegadizas, farfisas flotantes, ritmos tribais e proclamas subversivas. Como mostra: We’ re All Fucking Morous (somos todos uns putos idiotas), unha das rotundas cancións do convulso ano pasado. Abre o seu oitavo álbum Comet Gain cun mandoble riotgirrrl dirixido con madeira de retranca contra esa obsesión xeracional en que se acabará convertendo o brexit. Pero ademais, os de Londres miran para outros territorios: a nosa decrepitude e tamén, a pesar da súa aparencia escagallada e nostálxica, lanzan unha aceda crítica ao mundo que se derruba ao seu ao redor. Como sempre, frescos e divertidos.

O segundo é unha colección de cancións dese raro fenómeno sonoro que se chama Burial: “Tunes 2011-2019”. Se os discos de William Bevan durante a primeira década deste século revisaban a cultura rave, que non viviu, “Tunes” podería considerarse como unha homenaxe ao compendio de músicas denominado hardcore continuum. Son 17 cortes abundantes, xenerosos, que certifican a robusteza dos alicerces que sostiñan “Burial” (2006) e “Untrue” (2007), ao tempo que descobre novas conquistas de gran calado formal. Será por isto polo que lle chaman o arcanxo de Londres? Un personaxe e un músico misterioso, misterio que ilumina os seus máis que estraños temas, nos que están reflectidos todos os sons da noite londiniense desde a música que se pica nos clubs ata as pisadas (uns tacóns) nas beirarrúas e rúas, pasando pola choiva, o vento, o ruído dun coche ao pasar sobre o asfalto, as chupadas dadas a un cigarro, as conversacións…

Pechamos a dedicatoria cunha memorable misa cantada: “Ghosteen” de Nick Cave&The Bad Seeds. Como agardabamos os que somos os seus seguidores, sobre todo despois de escoitar “Skeleton Tree” (2015), onde empezou unha viaxe sen retorno que agora o australiano e a súa banda confirman neste disco, no que de punta a cabo se nos antolla sobrevoa a pantasma adolescente do seu fillo morto, tras caer por un cantil hai agora catro anos. Se o anterior álbum eran tremendo no plano emocional, onde había referencias explícitas ao falecemento do seu neno, neste Nick canta e reza pola súa ausencia, a ausencia do que se foi para sempre.

Neste dobre traballo (dura oitenta minutos), bautizado coa contracción de dúas palabras que transmiten un estado de animo: “fantasma” e “adolescente”. <Estou ao teu lado, búscame>, di Cave en Ghosteen Speak, un dos temas que reúne o sentido espiritual que alenta no disco, un disco que ben podería considerarse como unha solemne misa cantada nunha catedral como a de Compostela. Aquí, despois da esgazadura, vén a luz, que brilla tras a volta do camiño. O aquí presente talvez só sexa a silueta dunha órbita que empezou a debuxarse en “Push The Sky Away” (2013), que xa apuntaba na dirección deste álbum, pero que se fixo evidente en “Skeleton Tree” (2015), e que é a culminación dunha terceira vía nunha traxectoria que se adiviñaba en ” Abbatoir Blues/ The Lyre Of Orpheus” (2004), así como na paréntese de “Dig Lazarus Dig!” (2008), pero tamén nos dous descansos vándalos que se regalou con Greenderman. Poucos conseguiron vivir tres épocas distintas na súa longa andaina sonora.