Mauricia Ces Quintáns. Agora me decato. Toda a vida celebrando o 19 de febreiro a miña onomástica. No carné pon o 20, pero é falso. Non o carné, a data. Esa foi o día que meu pai tivo tempo para me apuntar no Rexistro Civil e estaba o secretario do Xulgado.
Ata os 60, os 60 anos, esa foi a verdade. Con toda precisión, irrefutable. Un venres de semana, ás 11:00 horas por este fuso horario. Teño comprobado: os que nacen en venres son alegres, divertidos e confiados. Coincidía. Ata agora. Agora xa non sabes… Igual era o subconsciente que mo ditaba. Xa me parecía raro… Eu era desconfiada. No fondo. Pero desconfiada. Será a identidade galega, xogar ao desconfío, sen amosalo, ata que non quede mancha. Reservada.
En cambio o oficial non ofrece dúbida; é a verdade. Mentres non se demostre o contrario, ou o consideren necesario. As probas e os documentos tamén poden ser enganosos ou falsos… Pero facemos que vale.
Así que un bo día, o menos pensado, a unha boa hora, precisamente cando cumpro anos, miña nai cambia a versión. Non era así, ela non o dixo; nunca foi tal. E ofréceme probas igual de irrefutables. Estarei equivocada?
Ela está no certo. Os anos non hai quen mos quite. Pero con estas premisas serei desconfiada. A verdade é móbil. Todo pode ser falso…
Como atravesar o Rubicón de facer pasar o santo polo cumpreanos, pero, “alea jacta est”, la noche me confunde. E de noite todos os gatos son pardos. Apertas, Magdalena. Saúde e alegría
Boa anécdota, Mauri. “La suerte está echada” dixo Julio César cando cruzou o Rubicón; pois entón será desconfiada. Pero como a verdade é móbil, e todo pode ser falso, o de
“alea jacta est” tamén pode ser cambiable, e segurísimo que a protagonista e unha persoa alegre aínda que non nacera un venres.
Gustoume.
Biquiños palmeiráns.