María Xesús Blanco. Xa sei que ir de bares non é a solución. Mais a saudade silenciosa que me rodea necesita beber ruído. Necesita sentir o tintín dos vasos nas copas e o das copas nos vasos. E o son de voces diferentes que falan de amores fracasados, de amores que aínda esperan e o das risas tamén.

O camareiro sei que agarda coa cervexa fría no barril a presión mentres me visto e me preparo coa desgana do albor no inverno. Noite tras noite pecho esa porta, cruzo a estrada vella e fago o mesmo percorrido, sen présa nin horario. E é o bulicio das bocas que sorben licores refrescantes, o movemento ruidoso das cadeiras e a música alta e estrondosa a que acariña os meus ouvidos.

Só cando poñen a Nina Simone me decato de canto teño e de que non teño nada porque te perdín a ti. Pois claro que alí chove tristura, mais na casa chove moi gris e os versos luminosos de Andrade xa non me din nada.

Necesito poñer distancia á túa voz, á túa calor, aos teus abrazos inesperados, a tantas cousas.

Porque ti me soltaches, sen volta, no resón inexorábel do silencio e sen opción á disputa. Porque deixaches a dor máis fonda prendida na miña pel de perla aterecida. Porque non teño forzas para seguir envolta nestas paredes que un día foron eco de sons gozosos e hoxe son burla dun soño sen futuro.

E quero poñer vontade en recompoñer o teu quérote roto para que poida ser pasado. Mais eu son feble, ben o sabes, e de momento agardo. E a miña boca bótate tanto en falta que lle permito noite tras noite saborear o pracer único das burbullas de cervexa amosegando o meu padal, amosegando a miña lingua. O pracer necesario de sentirme viva para matar o silencio perigoso que me regalaches aquela hora, hai quince días.