Fiestras

Foto: La Voz de Galicia
Foto: La Voz de Galicia

Óscar Reboiras. Cada día, ás oito da tarde, saiamos en parella á fiestra para aplaudir. Durante sete semanas, xa fixese vento ou chuvia, abríamos as folla do cuarto e descubríamos unha rúa na que a vida e os seus habitantes xurdían detrás dos cristais. A pesar de vivir nesta rúa dende hai unha década, teño que confesar que non coñecía a maioría dos meus veciños. O rapaz do pixama de Spiderman que baila desaforado o «Chuchuá» ou a moza do primeiro que deixa a gorxa cantando nesta celebración colectiva, xurdiron por primeira vez ante os meus ollos grazas ao confinamento. Tamén as señoras maiores, sempre alegres, dando palmas e envoltas na mesma bata (que para algo hai confianza despois deste tempo), son novas para min.

As cabezas dos edificios saudámonos, como se realmente nos coñecésemos de sempre, e pasamos lista para ver quen falta e quen non. Só que desta vez era a miña ventá a que levaba toda a fin de semana sen abrir.

A música comeza puntual, coma sempre. Escóitoa dende o sofá e levántome con calma. Decido, con certa timidez, alongar a miña aparición despois de varios días de ausencia. Nada máis saír ao exterior noto que algúns dos habituais me miran, estrañados. Aparezo só.

Un señor maior, tres edificios máis alá do meu, crávame a mirada. Ten uns ollos bovinos, deses que se che adhiren como Super Glue para non soltarte. Noto que non presta atención aos aplausos. Só me lanza preguntas a distancia. Cando o fito, non me esquiva ou faise o despistado. Pregúntame con xestos onde está a miña parella. Quere saber por que ela non aparece despois de varios e eu si.

Continúa interrogándome incluso despois do «Resistiré». Teño a impresión de que ata estira o pescozo cando me meto dentro do piso, como se houbese unha físgoa que lle permitise ver que pasa dentro. No salón, Rebeca, a miña parella, aleita a Icía. A nena non coñece os avós. Non tivo máis mundo que o hospital e as paredes do piso, pero sempre lle contaremos que cando naceu, todos os veciños saiamos unidos a aplaudir aos médicos que a trouxeron ao mundo.

4 comentarios en “Fiestras

  1. ¡Qué barbaridad! Aún no había terminado el comentario a tu “Fiestras”, y se ha cortado el texto sin dar lugar a componerlo. Lo siento.
    Desde mi punto de vista pienso que, en un nacimiento, aplaudimos emocionalmente. Así como en muchas otras etapas de la vida del recién nacido.

    Me gustó tu narrativa.

    Desde Palmeira, un saludo.

  2. Óscar: Un nacimiento siempre es bien recibido, y aunque no solemos aplaudir el momento, si lo hacemos en otros muchos de su vida. y digo que no se aplauda

  3. Bo día: ollos bovinos, deses que se che adhiren como Super Glue… parece que o estou a ver! Coa curiosidade toda! Alégrome de ler o teu relato de aplausos, eu que non dei aplauso algún por vivir no medio do monte, a pesar de que si considero que temos moito que aplaudir. Máis o aplauso físico só ten sentido se é compartido. Tamén me alegro moito do nacemento de Icía e de ver nas redes que os avós puideron por fin abrazala. Bicos para a nena, a mamá e o papá. E felicidades polo relato, foi como estar aplaudindo eu tamén.

  4. ¡ Bos días, Óscar, tanto tempo ! Tanto tempo sen aparecer pola Cafetería Barbantiana.
    Parabéns por esa nena. Sexa ou non produto da tua imaxinación, gustoume o nome bastante máis que todos aqueles dos culebróns sudamericanos que nombrabas naquela entrada que se chamaba “Raíces”.
    Desexo que no nos teñas outro tanto tempo sen facernos compañía e que nos fagas sacar unha gargallada igual ca que nos sacastes cando lemos a do “Concello de Rasquizo”
    Benvido, e unha aperta dende Palmeira

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *