Carta a unha nena

pexels-photo-3818561Pilar Sampedro. Ven, quero que entres comigo nun libro.

Imos facelo petando na súa porta, pedindo permiso para que nos deixe abrilo. Ir máis alá da cuberta, onde apenas podemos ver o título e os nomes de quen o escribiu e debuxou.

Cando un libro nos permite lelo, entramos nun mundo libre, no que todo é  posible.

Por iso, mentres agardamos que se despeche a porta, facemos boca anticipándonos. Con ese título, seguramente penetremos a un territorio determinado. As persoas que colocan os nomes aos libros, contan con tempo para pensalo e non teñen compromisos anteriores para pórlles o dos familiares. En todo caso, ese asunto arránxano dedicándolles o libro. A fulaniña por…

O libro é outra cousa. Con ese nome podemos atopar… e xa imos creando nós un mundo.

A persoa que o escribiu axúdanos a imaxinalo pois cada autora, cada autor, móvese por unha rexión determinada. A cada unha de nós, gústanos máis unha estación do ano, uns lugares aos que fuxir cando queremos escapar da realidade. Para canto máis eles, que teñen eses mundos ben definidos e debuxados. Ás veces, na contracuberta adiántannos algunha información coa que xogamos para avanzar nesa creación recreación que tentamos.

pexels-photo-3768122Cando nos avisan de que podemos abrir o libro xa temos unha idea do que imos atopar, pero sempre sempre sempre sempre acaba por sorprendernos. Aí está a maxia!

Porque nese planeta que exploramos ao ler, está a irrealidade. O que é posible só porque alguén o pensa.

Hai mundos propios dos libros aos que entramos ti e mais eu.

Libros que nos levan a outros libros do pasado e todos forman parte dun universo especial no que os animais falan.

E tamén están habitados por aqueles outros seres que non son xente pero bolen por eses espazos da imaxinación: mouros e mouras, fadas, trasnos, nubeiros, elfos, unicornios, olláparos, xacias, sereas, encantos, lamias, lavandeiras, tardos, meigas, dragóns e cocas, urcos, o home do saco e outros cocóns coma o sacaúntos, biosbardos… Canto hai e cantos perigos se corren cando unha viaxa polos libros. Menos mal que sempre tes á man amuletos e seres que te coidan, menos mal que nunca buscas tesouros que roubarlle a ninguén e así vas máis tranquilo, menos mal que sempre podes volver da viaxe pechando o libro. Cando o pechas quedan aí, dentro, prisioneiros, cabreados porque pensaban que eras un bocado fácil, pero non, ti estás preparado para a expedición. Por iso, día tras día, avanzas ata conseguir rematar a historia e chegar ao fin: “E colorín colorado… este libro está rematado”

Cando comezaras o “Érase unha vez” nunca pensaras que ías atopar tantas respostas, que ías coñecer tantos personaxes que xa te acompañarán sempre, tantas paisaxes que están gardadas nese lugar da mente que che permitirá volver sempre.

Quedas con fórmulas coma o abracadabra ou o ábrete sésamo que che van permitir volver abrir portas, porque ti xa es unha viaxeira arriscada, coma Ulises, e coma el volves a Ítaca, o teu país.

 

2 comentarios en “Carta a unha nena

  1. Efectivamente, Pilar. Explícalo moi ben. Cando nos poñemos a ler, sentimos aquel especial benestar que comunica co espíritu do lugar donde te atopas naquel momento da historia, e cos seus persoaxes.
    Saudos palmeiráns.

Deixa una resposta a Pilar Sampedro Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *