Pustina

12X. Ricardo Losada. Unha das sorpresas máis agradables que me trouxo o confinamento foi descubrir un mundo, o das series de televisión, no que, por unha mal entendida fidelidade ao cine, sempre me negara a entrar. Creo que non desfrutaba tanto as historias, polo puro e simple pracer de que me contasen unha historia, desde que era neno e ía ao cine da miña vila. Mesmo me acabou encantando ese tempo morto, nunca superior a un día, agardando (adoito velas de dous en dous) os capítulos seguintes, pois esa ansia mellorábame a ollos vista o estado de ánimo, o apetito e a calidade dos soños nocturnos, un pouco planos ultimamente.

Hai moitas desas series que podería recomendar, pero, como non me gusta recomendar libros ou películas ou música, sen coñecer as persoas, limitareime a dicirvos unha das que máis me impresionou porque, polo que sei, é pouco coñecida. Titúlase Pustina, unha escura e cincenta miniserie checa, dirixida por Alice Nellis e Iván Zachariás, que conta de forma maxistral a investigación da desaparición dunha nena nunha remota e pequena vila na que se mesturan as intensas relacións veciñais que se dan en todas as comunidades dese tipo, coa presión que exerce unha mina de carbón para ampliar a súa explotación a cambio de trasladar os veciños a outros lugares. Pero iso, con ser suficiente para gozar a serie, non é, nin moito menos, o decisivo. O decisivo é que ese argumento está complementado co que a min me parece o máis logrado da serie. A extraordinaria fotografía de Stepán Kucera. Desde os títulos de crédito (asombrosas imaxes fixas que dan o ton, o estilo, mesmo a psicoloxía dos personaxes), é tal a beleza, insisto, escuro e cincenta, que inunda a serie, que un ten a sensación (aínda que pouco me guste esta analoxía) de estar nun museo onde os cadros cobran vida e se unen para contar unha historia apaixonante.

hq720Ao rematar de vela, supoño que polo tema, recordei que o escritor Jesús Ferrero conta que cando un amigo seu lle dixo que o fotógrafo conceptual francés Edouard Levé se suicidara dez días despois de entregarlle ao editor un libro seu titulado Suicidio, el comentoulle: Pero as grandes obras conceptuais adóitanse fotografar. O amigo contestoulle: Si, e aquela era unha obra conceptual que só ía ser fotografada pola policía xudicial. É o que se me ocorre dicir a min da fotografía desta serie. Foi fotografada por un policía xudicial. Pero un policía xudicial capaz de converter en beleza (signifique o que signifique esa palabra) calquera indicio ou proba dese grave e ineludible delito que chamamos vivir, e vivir nunha contorna e cuns veciños que non escollemos, que, probablemente, nin sequera nos gusten, pero que necesitamos para poder odiar e para poder amar.

3 comentarios en “Pustina

  1. Prezada Magdalena:

    A pesar da sorpresa que levei con algunhas series, tamén sigo primando a lectura. Nada remove tanto a miña mente como un bo libro, e sigo pensando que a madurez intelectual se mide máis pola capacidade de manexar conceptos abstractos que imaxes. Aínda así, supoño que debido tamén as especiais condicións do confinamento, desfrutei moito coas series que vin eses meses. E sigo desfrutando. Estes día, por exemplo, de dúas marabillas: O xoven Papa e O novo Papa, as dúas de Sorrentino.

    Hoxe sería o día das bengalas en Rianxo. Rematan as festas.

    Fortes apertas

  2. Querido profesor:
    Nada puedo opinar de las series de televisión porque mis preferencias se han pasado de la parte oral y visual a la escrita. Siempre me gustó mucho la televisión, y no digamos el cine, ese único lugar donde, cuanto más tarde llegas, más delante te sientas; pero yo siempre he hecho honor a mi nombre, y cuando una escena me conmueve colaboro en el desahogo de la emoción y me convierto en la mayor donadora de lágrimas del país y eso me daba mucha vergüenza.
    Ceno a las siete, y luego todo lo que el querido tendón de Aquiles me permite, camino en muy buena compañía una horita desde la normalidad de la tarde que se va para hacerse noche, me retiro a mis aposentos y en medio de ese ocio divino, leo, río, y lloro a mis anchas. Cuando llega mi costilla de ver la tele, nos contamos mutuamente lo visto y leído.

    Y como ya te he dado la tabarra con mis historias, querido profesor, simplemente decirte que, me alegro de que hayas descubierto ese mundo que te entretiene.
    Me despido con una frase muy bonita: “Hay que cambiar continuamente para ser siempre el mismo”.
    Besiños palmeiráns.

Deixa una resposta a x ricardo losada Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *