Milagre da Virxe de Guadalupe

maxresdefaultX. Ricardo Losada. Maldito virus, dixo o mozo, hoxe debera ser domingo de Guadalupe. Non, retrucou a vella, bendita Virxe, hoxe é domingo de Guadalupe. Despois o mozo mirou as terrazas baleiras, a praza sen as luces da festa, a ría sen barcos engalanados e, como era evidente que a vella estaba tola, renunciou a dicirlle nada. Pois que lle aproveite, pensou, mentres vía como subía as escaleiras que levan ao Campo de Arriba disposta a asistir á misa que estaba a piques de comezar na capela da Virxe de Guadalupe, e á que nunca faltara desde que tiña uso de razón.

     Antes de oír ese cambio de pareceres, o meu estado de ánimo estaba máis próximo ao do mozo que ao da vella. Saíra da casa pensando Mira ti, que bo día se fose hoxe, como tiña que ser, domingo de Guadalupe, e fora todo o camiño dominado por ese sentimento de saudade que algúns din que é a característica esencial dos galegos e dos portugueses. Mesmo recordei o único día da miña longa vida no que faltei ao meu deber cívico do día grande da miña vila natal. Fora unha imperdoable viaxe de pracer a Guimarães e nada máis levantarme pola mañá cedo, ao saír á rúa atopeime coa procesión da Peregrinación á igrexa de Nossa Senhora no monte Penha que se celebraba, sen que eu o soubese, e como a maioría das Guadalupes, o segundo domingo de setembro.

9     Non son unha persoa relixiosa nin supersticiosa. Ao contrario. Considérome bastante racional. Pero non puiden evitar tomar aquela coincidencia como un sinal, digamos entre aspas, divino. Si. Uninme a aquela procesión da mesma forma colateral coa que adoito acompañar todos os domingos de Guadalupe a procesión marítima que vai desde a capela do Campo de Arriba ata o peirao das Obras, onde embarca a Virxe. E, desde logo, non me arrepentín, pois acabei sendo testemuña dun milagre. O forte vento montañés que aquel día dominaba a cidade que fundara Portugal converteuse de súpeto na brisa marítima da vila da ría de Arousa que me fundara a min.      Non tiven ningunha dúbida. Só a Virxe de Guadalupe puidera facer un milagre como aquel. E, en xusta correspondencia, prometinlle que nunca máis na miña vida estaría fóra de Rianxo o domingo que tan merecidamente a celebraba.

     Así que, por moito que racionalmente estivese máis cerca daquel mozo, e por moito que as palabras do crego me fosen soar rutineiras, seguín o ronsel daquela vella, convencido de que era a única posibilidade que tiña de vivir outro milagre. Sen as terrazas cheas, sen os barcos engalanados na ría e sen as marabillosas luces da festa, era domingo de Guadalupe.

 

2 comentarios en “Milagre da Virxe de Guadalupe

  1. Querido profesor, ponle todas las comillas que quieras pero, ocurren muchas cosas que nos hacen pensar en aquello que dijo el filósofo: “Credo quia absurdum”. Aunque a mí me gusta más la formula que utilizó san Agustín:” Creo porque es inteligente”. No creo razonable tampoco aquello de “Está escrito” esa fórmula autoritaria que emplea la Biblia donde lo escrito es todo sagrado pero, no creo necesario tener que convencerte de que, creer en ese Ojo que todo lo ve, o en esa Virgen que va “descalciña pola area” es muy reconfortante.

    Me ha encantado la anécdota que nos has contado, porque a pesar de que dices que no eres religioso, creo que sin querer le has dado a Dios lo que es de Dios , pues como decían Tip y Coll, lo del cesar ya se ocupa él mismo de recogerlo.

    Besiños palmeiráns.

    1. Prezada Magdalena:

      É mellor non entrar nun debate que xa tivemos. Alédame que te reconfortes crendo, e non teño ningún interese en que deixes de facelo. Pero, por favor, non me saques as aspas. E, en caso de sacalas, na dirección do substancial: non son unha persoa relixiosa. Cando canto a Rianxeira ou cando necesito sentir que é domingo de Guadalupe, o único que me dá a Virxe é un marabilloso efecto placebo que se remonta a moitas experiencias da miña vida, e nesta vida, non noutra. Así de simple é a miña sensibilidade. Eu necesitaba sentir que era domingo de Guadalupe, e a misa era a única opción que me quedaba. Se fose xoves, o día do Feirón Mariñeiro, iría a unha das comidas das peñas, tomaría algún licor café e cantaría algunha copla popular. E, se conseguisen que me ambientase, sería o mesmo milagre.
      Agardo non ter cometido ningunha irreverencia.
      Apertas rianxeiras

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *