Fidel Vidal. -Trouxéronos do almacén e plantáronos fronte ao mundo.
-E con esta roupa.
-A miña ilusión sempre foi chimparme dun avión en paracaídas.
-Eu boto de menos as papas con leite.
-De millo ou de trigo?
-Papas quentes, de millo ou de trigo, tanto me ten, e tomalas a culleradas con leite frío.
-De non subir a un avión, o seguinte sería mergullarme no mar en traxe de buzo dos de antes, con escafandro e zapatóns de chumbo incluídos.
-Non te moverías do sitio.
-Dentro da auga case aboiaría.
-Para xantar non virían mal unhas xoubas afogadas.
-Con pan, polo do prebe.
-Mellor acompañadas cun anaco de bolo do pote da miña avoa.
-Falando da avoas, que tal me quedaría unha armadura medieval, casco con cimeira de torneo e celada?
-O metal sempre che sentou ben.
-Ti cres?
-Naturalmente. De sobremesa aposto por unhas castañas cocidas.
-En pota de barro, supoño?
-Sen lle faltar o seu fiúncho.
-E que me dis das aventuras californianas?
-Pola miña banda apostaría por montar en bicicleta sen guiador.
-Non sei que che diga. Mellor será non saírmos da casa.
Que listas eran as avoas… Apuntó as frases da túa. Un pracer. Saúde atenta e prezada Magdalena
Coidate.
Papas con leite de millo ou de trigo, xoubas afogadas para mollar o pan no preve, bolo do pote… e están como sílfides eses mozos. E pensar que outras temos que ter de fondo de armario prendas de tallas distintas para acomodar a sístole e diástole da nosa mismísima mismidade persoal.
Todo sexa polo bolo do pote.
Bolo do pote comer a galope,
bolo do lar, comer e soplar.
Palabras da miña avoa Encarnación.
Castos biquiños, querido Fidel.