Xosé Manuel Lobato. Corvos e miñatos, miñatos e corvos son os protagonistas desa función do ar que posúe un espectador privilexiado, un auténtico seguidor ilusionado pola grandiosidade da escena.
O vello caracol de morada gótica, todos os anos coa chegada primaveral, orgulloso loce o seu traballado casal indiano.
Pazo requintado que leva nas costas, por iso se despraza con lentitude, mais nos días solleiros escala un pequeno montículo pétreo, para agardar que a representación do ar chegue en horario habitual.
Observa con parsimonia a espectacular bóveda celeste, mentres cavila sobre a súa lonxeva vida, nada habitual para un caracol poder achegar vivencias de preto dun século.
Mais incrédulo, el mesmo desconfía da súa propia idade, tantas invernacións nunha comarca tan devota, era un auténtico milagre non rematar no incensario de calquera igrexa.
No picouto pétreo o soliño apertaba e gusto daba, pensaba o Matusalén caracol. Porén, aquela xeira non houbo drama no ar.
Varios días a mesma rutina de xornadas solleiras, ascenso ata o pétreo cume e descenso decepcionado sen nada contemplado.
No entanto, se algo posuía Matusalén era a súa ferreña vontade, el seguía asistindo o miradoiro sen desmaio e con absoluta fidelidade aos esquivos e lacazáns actores.
Aleluía, gritou o fiel espectador, os actores comezaban a esperada escena, cando xa o verán expiraba…
Estrañouse Matusalén, pois nesta representación voaban tranquilamente, en absoluta harmonía, corvos e miñatos.
Despois de danzar coma un único individuo aquel grupo de aves, quedaron paralizados e observando dende o aire para o petouto pétreo, axiña o miñato de maior tamaño se lanzou sobre o único espectador.
Nos días seguintes, daquela chouza pola que tiñan crueis liortas corvos e miñatos, saía un fío de branco fume, mentres en toda a contorna se percibía un intenso arrecendo a incenso de grande pureza.
“Momento de interiorización” se chama cando o sacerdote despóis da comuñón se queda un anaquiño sentado en silencio. Así me acabo de quedar eu ao ver a tua inesperada resposta; sin proferir unha palabra, coma si estivera vivindo ese momento. Solo me queda por dicir o que dixo Arquímedes “Eureka”.
Desde hoxe a palabra “imposible” retíroa do meu vocabulario.
Graciñas, Lobato, a música disque compón os ánimos descompostos, o que escribes é música.
Prezada Magdalena.
Considero que son un auténtico afortunado recibir comentarios que tanto satisfacen. Sempre son moi agradables esas palabras que semellan abrollar no raiar dun abrente outonal, frescas e vigorosas dende un incensario de beizón e loanzas inmerecidas.
Apertas virtuais dende o Ilicino, mais non menos intensas.
Querido Lobato: a ti te mandan fabricar el rabo de una boina y lo conviertes en una pieza artística.
Yo que siempre taché a los caracoles de cornudos y babosos, y hete aquí, que tú transmutas al longevo Matusalén de morada gótica, en protagonista y espectador privilegiado.
“Si queréis los mayores elogios, moríos” reza el cínico epitafio que mandó gravar en su tumba Jardiel Poncela. Te aseguro que tú no necesitas desaparecer para que yo pueda elogiarte.
A los caracoles, la velocidad de las tortugas les parece suicida. A ver si un día te pones el caparazón y te dejas oír en una réplica.
Unha aperta, prezado Lobato.