Ramiro Ouviña O. —Por amor de deus, Xildiña, acouga. Hoxe non tes paranza.

A nena erguérase de súpeto e corre cara ao balcón perseguida da irmá máis pequena, de Olinda.

Sentada no sofá, a muller sorbe sen presa e con satisfacción o café da cunquiña que sostén coa man dereita e acubilla coa esquerda. Mira sen ver, coa mirada esvaída, a pantalla do televisor. Na súa cabeza as imaxes das novas mestúranse coas propias e os pensamentos adóbanse co refungar da locutora do Telexornal mediodía da tvG2 que con voz monocorde, fría, allea, debulla mainiñamente os titulares do informativo.

(Galiciasuperaos10.000casosdeCovid19activostras722novoscontaxios.Ásdocedestanoiteentranenvigorasnovasrestricciónsen60concellosgalegos)

—E non te colgues do balcón. É perigoso para ti e moito máis para túa irmá, que todo o copia.

Xilda mira arriba e abaixo da pequena praza formada polos tres edificios que compoñen o bloque A e pola rúa que parte en dúas a urbanización das Camelias. Dende o balcón do primeiro piso ten unha perfecta panorámica da praza e da que forman do outro lado da rúa os tres edificios do bloque B.

(OMinisteriodeSanidadenotificou22.000contaxiosnovose368mortesacausadocoronaviruselevandoototaldefalecementosa38.486persoas)

—Xa chegan, xustifica a nena.

Xilda non sabe ou non está segura dos nomes dos que acaban de chegar, os seus compañeiros do CEP Voluntarios do Prestige do que é alumna dende primeiros de setembro. Non sabe por que lle custa tanto. Ela, que sempre foi a alma da clase, o eixo sobre o que xiraba a aula enteira, o olliño dereito da profesora, da “profe” Sabela, a mesma que aparece sorrinte nas fotos do comezo de curso do San Xerome, sempre ao seu lado. Ou Xilda ao dela, que ben podería ser.

Lembra, iso si, de cor e sen se enganar, as cariñas e os nomes dos nenos e nenas que aparecen agrupados nas fotos das paredes da súa habitación. Moi especialmente na primeira foto, a do primeiro curso de infantil, que ten pegada na parede, xusto diante da cadeira onde senta para facer os deberes, pero cústalle aprender os novos.

(AfiscalíadoSupremoabreunhaterceirainvestigaciónsobreasfinanzasdeXoánCarlosdeBorbón)

—Non te pendures Linda, avisa Xilda á súa irmá pequena, máis para contentar a súa nai que porque o considere preciso.

Os nenos e nenas que van enchendo a praza son alleos para Xilda. Van alá case dous meses dende o comezo do curso, pero non é quen, non os sente seus. Xa non é, non quere ser, o eixo sobre o que ha de xirar a aula enteira.

—Veñen máis, rosma baixiño, falando para si. Eses si sei quen son. Mauro, que está na miña clase, e Massou, que é senegalés, negro e longo como un pau queimado.

AfiscalíadoSupremoconsideraqueainvestigaciónaPabloIglesiaspolocasoDinadebevolveráAudiencianacional)

Dende que deixaron o piso que sempre fora a súa casa para ocupar esta vivenda municipal (de acollida, escoitara dicir a súa nai), as cousas cambian de tal xeito que teñen a Xilda confundida entre o berro e o silencio, entre o desprezo e o aloumiño, entre o desexo e a realidade, entre mamá e papá. Papá.

(PolémicasobreadecisióndoGobernocentraldecrearuncomitéparacontrolarasnoticiasfalsas.OPPanunciaquedenunciaráamedidadiantedasautoridadeseuropeas)

Nova casa, novo barrio, nova escola, nova xente. Lonxe de onde sempre viviu, nalgún outro lugar da gran cidade ao que non sabería volver por si mesma, Xildiña sabe que lle falta algo. E non é só Papá.

(OBNGaseguraquesóapoiaránascontasdoEstadoseaumentanosinvestimentosenGalicia.OPPaplaudeapostutadoBNGnosorzamentoseaníamosavotarnon)

Bebe a muller a derradeira pinga de café e deixa a pequena cunca na mesa, ao lado do sofá. Recibe e axuda a Olinda a sentar no seu colo. De xeito instintivo abraza á nena pola cintura e coa man dereita acaríñalle o cabelo. Sente que monea, respira fondo, e busca o acomodo do cabeceiro. Mais as lembranzas volven, unha e outra vez.

(Aeconomíafundiraseun12,4%esteano,casedouspuntosmáisdosqueseprevíanexullo.Españaseríaoúnicopaísdazonaeurocunhacaídaeconómicasuperiorao10%,segundoasprevisiónsdaCE)

Dende sempre, dende a primeira comida xuntos, sabía ben da posición de dominio da nai sobre o fillo. Sometemento que a muller cobraba a xeito de premio “polo moito que lle teño aguantado a teu pai”. Pero ela estaba segura de que aquel home amable e educado sería aínda mellor co tempo. Agora, sobre o branco do teito do salón, pasan a grande velocidade imaxes dos últimos meses. Foi morrer a súa sogra e o fillo único da viúva temperá abriu sen tardar as portas dos sentimentos reprimidos durante anos. Primeiro foron sinais apenas perceptíbeis que ben se podían achacar ao estrés do traballo ou ás circunstancias familiares. Logo foron ordes, comentarios aldraxantes, abafallo cotián. Sen tardar moito chegaron a vixilancia, o control e a coacción, os berros como modo de comunicación.

—Sácateme de diante, trosma!. As nenas? As nenas virán comigo; non tes con que mantelas.

E finalmente a violencia física, o abaneo como punto e seguido e o empurrón como punto e final da conversa, da orde.

A primeira labazada foi tamén a última. Comprendeu que unha vez traspasada aquela porta todo sería peor, en aumento, e non pensaba aturalo. Sabía que el no llo perdoaría, pero tiña que saír de alí. Eran elas ou el.

(AComisiónEuropeacalculaquepecharemosestanocun16,7deparoequeseguiráaumentandoo2021)

O cri-cri do móbil tráea de volta ao salón e á realidade. Xilda deixa de mirar á praza e esculca a súa nai. Olinda xira e ladea a cabeza para mirar curiosa. A pantalla amosa os nove díxitos do número dun móbil non gardado na axenda do smart-phone. Dubida. Contesta.

(Portugalprepáraseparaentrarenestadodeemerxencia.Alemañasuperaporsegundodíaconsecutivoos20.000contaxioseenBélxicahaimáisingresosnasUCIs.Dinamarcasacrificarátodososvisónsaodetectarunhamutacióndovirusnestesanimaiscriadosencautividade)

A voz que a saúda dende o outro lado fai que o sangue fuxa da súa cara e que o corazón lle bata brutalmente no peito. Un calafrío profundo e espeso percórrelle o corpo que, máis aló do seu control, incorpórase como un raio e ténsase como aceiro. Confundida pola certeza do fracaso do seu anonimato, escoita asustada as burlas, as aldraxes, as ameazas, outra vez.

(ContinuaorecontodevotosnoscomiciosdosEstadosUnidos.PartidariosdeTrumpeBidenprotestannasrúasmentresorecontoavanzapaseniño)

Ata que Xildiña pasa correndo por diante do sofá non se dá conta de que o timbre que escoita non é, ou si, no móbil, senón na porta da casa. Tras Xilda, como sempre, Olinda.

(OdemócrataJoeBidenaunpasodaCasaBlancatrastomaradianteiranafsefinaldorecontoenPensilvaniaeGeorgia)

Muda, anticipando o terror, escoita correr o tarabelo que abre a porta.

—Papá!, exclama sorprendida Xilda.

(Unhomemataacoiteladasamullerdiantedasfillasde3e6anos)