Fidel Vidal. -Ao escoitarche dá a impresión de seres de fóra, e coido que xamais saíches deste cubículo no que nos atopamos.
-Non te trabuques comigo. As aparencias non son aparecidas nin o que aparentan.
-Calma, calma.
-Cáenche os dentes de saber que non son forasteira.
-Perdoa se molestei. Dígocho como un cumprido, como un agasallo.
-Chamarme forasteira para ti supón un agasallo?
-Iso mesmo. As forasteiras, por non mencionar as estranxeiras, adoitan teren máis e mellores pretendentes que as da casa.
-Mañá temos concerto de violín, preguiceira.
-Digo verdade. Mesmo lle fan reverencias igual que a raíñas.
-Eu non aspiro a raíña. Síntome orgullosa de quen e como son e de quen veño ser. A moita honra. Non todas poden dicir o mesmo.
-Non fai falta que te alporices. A cousa non é para tanto.
-Ti vas asistir ao concerto?
-Eu son máis de tuba que de violín.
-Se a unha forasteira trátana como unha raíña, que farán cunha estranxeira?
-Imaxínate.
-Pois haberá que ir pensando como sacar un pé fóra deste escaparate.
Hoxe, as “Conversas de escaparate” fixéronme ir moitos anos atrás, cando unha rapaza metida nun escaparate (chámese ventá) que non saía á rúa facía tempo por causa dunha nefritis, veu pasar a un rapaz que non coñecía; era forasteiro. Ao día seguinte veu que pasaba a mesma hora. Aqueles pequenos paseos que só lle permitían dar polo cuarto, procuraba que fosen a mesma hora que acostumaba a pasar o rapaz.
Sería entón que por ser forasteiro o veu como se fora un rei?
Non quero nin pensar en lugar de ser de Lugo fose de Liechtenstein.
AIRE SÓLO SERÍA de … Eucaliptus.
Feliz día de Reises.
Moitos castos biquiños, querido e apreciado Fidel.
Falamos de mozas, porque as bonecas obrigan, como igualmente podemos falar de mozos. Todos coñecemos exemplos nas nosas vilas. Eu, de escoller, prefriro unha de Lugo e non de Liechtenstein ou como demos se escriba.
Unha forte aperta e xenerosos Reis (que non se xunte o Campechano por se acaso).
SOR ÁSOA AOS AROS mAlqUErIdO.