Fidel Vidal. -Sería bo que todo rematase aquí mesmo. Non somos imparciais xulgando outras persoas.
-Estamos a falar de persoas ou de criminais?
-Non insinuarás que entre nós hai alguén con esa carga impresentábel?
-Eu non insinúo. Só digo o que digo.
-Con verbas envelenadas.
-O veleno non habita nas verbas senón na mala xente.
-Só por falar encarceraron a máis dun inocente.
-Polas palabras houbo sentenciados, fusilados e soterrados.
-A quen te refires?
-Refírese aos poetas.
-A ti ninguén che deu vela neste enterro.
-Refírome aos amos da xustiza e aos torturadores de canto ignoran.
-Inocentes como querubíns. Eles obedecen ordes.
-Calarás?
-Fixéronos desaparecer.
-Pero permanecen na memoria dos tempos.
-Nesta banda na que nos atopamos ninguén arriscaría a vida por falar.
-Eu si.
-Cantou o merlo.
-Non. Cantou o galo.
-Deixádevos de lerias que aínda non colleu confianza o sol para agromar.
-Daquela o deber dun galo é manter o peteiro pecho.
-O merlo é quen de media ducia de cantos e pode escoller segundo a hora.
-Outro poeta en forma de paxaro. Non o vaian fusilar tamén a el.
-Como dono da vitrina, podes ir preparando o coitelo.
-Dixen fusilar, non acoitelar.
-Os disparos farían demasiado ruído. Estouche ofrecendo un consello.
-O coitelo é silencioso. E co engadido de sentir como se crava.
-Para disimular estaría ben un acompañamento de orquestra. Por aquilo dos chíos que puidera emitir o axustizado.
-Eu son máis dun final con luces de cores e música de charanga.
“Deixádevos de lerias que aínda non colleu confianza o sol para agromar”.
¡Vaia frase màis fermosa!
Eu coma boa ladroa de palabras, – coa tua licenza – rapíñoa para o meu vocabulario prestado, ou como di o noso querido profesor, para empregalas como algoritmos, que moitas veces por escaseza de creatividade sacan a unha dun apuro.
As charlas de escaparate hoxe son tan cortantes coma unha espada toledana pero, tan reales coma a vida mesma. Segue con elas, que sirvan para ser algo máis que manequims.
ANA MIS OJOS IMANA porque é vEntrIlOcUA.
Benaventuradas sexan as ladroas de frases e palabras. polo menos hai alguen que lles dá uso. Aí están, aí estaban de sempre, para compartilas e gozalas, Un pracer como sempre ler as túas respostas, prezafa e
Seguimos: prezada e atenta Magdalena.
A MALA SONA DA NOSA LAMA, EUfrAsIO.