Marina Losada Vicente. Non tería chamado a miña atención se non fose pola palabra utilizada: Abondosa. Detrás dela, apreciábase unha sensibilidade pouco habitual, non por parte da narradora, que vivira o episodio en primeira persoa, senón por parte do co-protagonista.
-Paseando polo peirao -cóntame Celia-, tropezo e caio de forma tan aparatosa que non me podo mover. Sinto unha dor aguda no nocello dereito e non son quen de liberar a perna do peso do meu corpo. Un señor maior, miúdo e lixeiro como unha pluma, acércase para axudarme. O vello, facendo un cálculo cabal das súas forzas, decide non intentar erguerme, un paxariño el, non vaia facelo peor. Chama por teléfono a policía, pedíndolle ao axente que non veña só, que a accidentada é muller abondosa. Moito, recalca, no ton preocupado de quen avisa de que algo é delicado.
-Ao cabo, aparecen dúas parellas de policías. Catro homes, O ancián, derrotado polo peso dos anos, descúlpase por non ser quen de asistirme sen axuda: -Fóronseme as forzas todas… se me vise mozo, e coa regalía dunha muller abondosa, eu só te valería!
Xa se me adiantou Magdalena con Botero…
O caso é que hai anos andaba eu polo “Paseo de la Castellana” admirando as esculturas de Botero e unha señora entrada en quilos e dicindo as cousas sen reviravoltas, exclamou ao meu lado: “Xa ía sendo hora de que ás gordas nos chegáse a nosa oportunidade!
Era de esperar que o homiño moi finamente empregase un eufemismo.
Bonitos sonos.
A mín tamén me chamou a atención a forma de contalo da protagonista feminina, cunha naturalidade pouco común. Por iso decidín ser fiel ao relato, sen incluír o que o meu maxín foi debuxando a medida que a escoitaba. De feito, penso que o home non quixo axudala por temor a que parecese que se “aproveitaba” dunha muller indefensa que para el tiña gran potencial erótico. A beleza está moito nos ollos de quen mira. Bicos, Magdalena.
Tiven que preguntarlle ao diccionario se era correcto dicir abondosa. A verdade é que me despertou cariño polo home, que se mantivo na distancia por medo a fallarlle a unha muller fermosa. Bicos Magdalena
Bos días, querida Marina:
Bonito término o empregado polo miudo ancián. Agrada saber que a moitos a estética feminina axustada aos sonos de Rubens é fermosa. Polo que se ve na foto e polo teu comentario, incluso se axustaba máis aos de Botero. Un home sen forzas pero “abondoso” en sensibilidade. Así me gusta.
Moitos biquiños palmeiráns.