Fidel Vidal. -Sería bo que acendesen as lámpadas. A noite vense enriba.
-Pareces un neno con medo á escuridade.
-Non vexo un espello por ningures. Non hai maneira de se peitear con certo estilo.
-De onde vas sacar pelo que peitear?
-Mesmo habendo espello, como ías facer coas luces apagadas?
-Cuestión de adestramento, de rutina diaria.
-O toucado de onte non se che desfixo na almofada.
-Pasaches a noite a pé?
-Sabedes a maneira de botar unha cabezada en decúbito supino?
-Preferiría unha cabezada en decúbito prono.
-Eu sen luz asfixio. Non preciso de aire senón de claridade.
-A noite pasada houbo aquí un balbordo que debía pertencer a un pesadelo do señor.
-Quen non sabe non se compromete.
-Non teño nada que ocultar.
-Falou a momia. E xa que abriu a boca, voulle preguntar: para que queres durmir?
-Para desaparecer e vivir nos soños.
-Descoñeciamos que compartíamos espazo cun filósofo. A nós nunca se nos pecharon as pálpebras.
-Tédelo prohibido ou sodes ben guiados?
-Fainos o favor de estar caladiño.
-Digo canto me pete e até son quen de pórme a berrar.
-Mírame aos ollos e dígame, señor: por que demos viñeches refuxiarte cabo nosa? Cometiches algún crime?
-Non, pero estou a punto de o facer.
-Decatácheste no ton con que dixo o de “a punto de o facer”? E na mirada?
-Por que non nos conta o soño? Veña, non se faga de rogar. Cóntenos o pesadelo.
-Faríao de boa gana, pero sen luz non é posíbel.
-Aleluia! Por fin acenderon as lámpadas.
Querido Fidel:
Pois eu nin unha cousa nin outra: de lado. E claridade, a que entra por unha rendixa.
Que é unha “cardencha”? Non atopo esa verba no dicionario. E eu que pretendía facerme traductora de galego!… Aviada vou.
A que aforra en peiteado son eu que non piso a perruquería (nin que fosemos cans as mulleres) desde que comenzou a pandemia. Estou planeando volver aínda que só sexa por dar ganacia ao gremio.
Espero con ansiedade a próxima entrega para saber se a merda de galiña funcionou.
Bonitiños sonos.
Cardencha -cardo, cardar-, prezada Carmen, se non atopaches a palabra no dicionaro galego é porque pertence ao español. Busca mesmo no María Moliner e verás que se trata dunha planta que remata en bolas con pinchos, que nós chamaríamos cardo bravo. De cativo diciamos que era a comida das cobras. A miña preferencia respecto du durmir coa luz prendida ou sen ela, prefiro a escuridade máis propia dunha cova.
Viva a auga da traída! Viva o alcantarillado! Viva a luz eléctrica! Pero a outros prezos.
Forte aperta e saúde.
Bos días, querido Fidel:
Non teñen pelo pero son xeitosos os mociños. Que non se lle ocurra facer o que fixo Eloy, un chaval da Pobra, que comprou un mexunxe do cal lle dixeron que resultaba tan infalible que co terceiro frasco xa lle regalaban un peine. O pobre co noveno, deuse por vencido e regaloulle a cardencha á moza.
Claro que é posíbel contar un sono sen luz ! se non que llo pregunten as avoas como pasaban a súa noite de vodas naquela habitación sumida na púdica escuridade e, falar, falaban.
YO LE AVISO SI VA ELOY. O pEcUArIO da Pobra.
Moitos castos biquiños
Vivan as cardenchas, xantar de cobras, e o pan de raposo, e os que aforran en peiteados. Do mesmo xeito que o mozo da Pobra en Ribeira un mestre barbeiro -por aquilo da experiencia en pelames- cansado de que un adolescente lle pedira consello para que lle naceran pelos no peito -e conseguir dunha vez ser un home de “pelo en peito”-, o mestre receitoulle, a modo de pomada, expandise pola zona en cuestión merda de galiña, unha vez ao día durante un par de semanas. O resultado non vai nesta entrega. Os nosos bonecos non teñen un pelo de tontos. Nin de listos. Saúde.
A TREPA NON APERTA, nEUtrÓfIlA.