Herba mollada

unnamedMarina Losada Vicente. Esperaba diante do mostrador de rexistro, coa confianza de quen coñece o camiño, cun sinxelo vestido co que a nova primavera envolvía a súa pel morena. Acércaselle un compañeiro de seu pai, que lle sorrí mirando máis, moito máis, ao corpo que aos ollos. Sen apenas un saúdo, estámpalle un bico no papo do brazo, na zona do seu corpo que nese intre tiña máis á man, máis á boca. Helena quedou muda, cun desacougo que non foi quen de exteriorizar. Tal foi o noxo, e tan desagradable a invasión, que lle negou o saúdo desde aquel día, procurando cambiar de dirección de enfilalo.

Volven coincidir, dous anos despois, e Xilberte pregúntalle por que deixou de falarlle. Ela mira de non ser rancorosa. Quere ser xenerosa. Sabe que el, nin remotamente, puido pensar que aquel ataque a anulase de tal maneira. Por un intre, decide pasar páxina. Que lle custa? Total, aquel baboso nin sabe que é o que fixo mal!

Mírao aos ollos desde maior distancia que a que marca a norma COVID e, facendo un esforzo que só ela puido ver, sae do camiño de a pé e segue andando sobre a herba mollada.

4 comentarios en “Herba mollada

  1. Querida Marina:

    Por desgraza aínda hai tipos “babosos” -ou “confianzudos”-. Oxe, por sorte, a muller veos vir e ten resortes para lle parar os pés.

    Nunha ocasión dirixíame ao traballo cun bo paso (quede claro que daquela aínda tiña idade de merecer) e, a pesar diso, un home que camiñaba en dirección oposta doume un bo belisco nunha cacha. (É posible que “nádega” quede más fino, digo eu…).

    Xireime, e o home seguía coa súa lenta andaina coma se non pasara nada. Pero…, logo duns pasos, tamén se deu a volta.

    A verdade é que rin dabondo e o único que logrei dicir foi:

    Vaites co avó!!!

    1. A reación ante un ataque é diferente, incluso na mesma muller. O estado de ánimo, a idade, as circunstancias… Cando eu era adolescente sentía noxo polos “piropos”. Para min non eran gabanzas, eran ataques. Aprendín a vivir con eles, que remedio, e nun determinado momento, cheguei a botalos de falta. Eu era a culpable. Primeiro, por chamar a atención daqueles homes, case sempre moito máis maiores ca min. E despois, por pasar desapercibida. Afortunadamente, non tardei en darme conta de que non era eu. Tiña que poder pasar diante dun home ou dun grupo deles sen que ninguén me dixese nada. Imos mellorando… aos poucos. Bicos, Carmen.

  2. Puxen “baboso” pola baba que deixou nunha pel que non o invitara a nada, aínda que a realidade foi unha agresión, sen pudor, da que ninguén pareceu decatarse. Un acto que deixou desprotexida á vitima, mesmo das persoas presentes -varias mulleres- que seguiron no que estaban. A importancia de algo en apariencia tan mínimo dánola o tempo. Anos despois, segues distanciándote, protexéndote, e non tería por que ser así.

    Alégrome de que a túa moza soubera poñer ao “confianzudo” no seu sitio. Bicos, Magdalena.

  3. Na nosa terra á xente que é partidaria dese tipo de licencias chamámolle “confianzudo”.

    Nunha ocasión, – cando o lugar de diversión se chamaba pista, ou baile, aínda non existía o vocablo “discoteca” – achegouse a unha rapaza un confianzudo maleducado e agarrándoa dun brazo preguntoulle: – Oye tía buena, ¿ aquí donde se mea ?
    Ela, soltándose daquela garra, díxolle: – ¿ Ves aquela porta ? á dereita hai un letreiro que dí “Caballeros” . Non fagas caso e entra.

    Biquiños palmeiráns, querida Marina.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *