Patricia Torrado Queiruga. Hai tantos días e meses xa que o mundo cambiou e dun xeito tan brusco, que seguimos botando en falta os bos días de cada mañá, e descubrimos que nunca antes miraramos tanto aos ollos a quen coñecemos de sempre, que temos que descifrar polo andar, polas maneiras, polo timbre de voz a quen antes recoñeciamos polo sorriso a douscentos metros. Chegamos a evitarnos, cando o que nos gustaría sentir é a proximidade, a calor.

Tras as xanelas, os paxariños engaiolados lamben os cristais con incerteza, desexando que esas pantallas acuosas se disolvan co mero tacto dos raios do sol. As aves nocturnas seguen espreitándonos tras o silencio do abismo. Nas gabias os fósiles do que somos óllannos con desleixo, as primaveras florecen de máscaras, guantes e salva orellas.

O mundo segue rodando, ignorando xa as cifras, o terror, os damnificados e a desesperación. Ben certo é que hai a quen non lle importan os mortos sempre que non sexan os seus. Ela remata unha xornada máis coa angustia conxelada na boca do estómago, cunhas mans sen pegadas dactilares de tanto fregalas con xel hidroalcohólico, coa ponte do nariz irritado, cos ollos pedíndolle descanso a gritos.

Colle o teléfono para chamar á casa, para saber como está mamá, logo das horas extras no súper, de expoñerse a un monstro que non coñecía e que dende hai nada xa semella alguén da familia, por douscentos euros máis este mes, mentres a xente segue baixando a por un irreverente paquete de pipas, saltándose confinamentos perimetrais, xogando a un azar no que nos vai a vida. Hoxe vai facer unha chamada que nunca quixese facer.

O grilo metálico, ao outro lado da parede sácaa do seu ensimesmamento.

—Miña meniña, como estás? Vas durmir? Que día tan longo, cando rematará todo isto? Non dis nada? Que tal teu pai?

—Mamá, diso quería falarche, de que perdín a capa, non sei onde raio debín prendela; non hai anteface que rescate o que un alento, que non puiden sobrevoar o ceo e levalo da man á casa, que non poderei volver sentar nas súas pernas para escoitar as nosas risas rubindo polas paredes. Que hoxe a súa filla tivo que certificar a súa morte e que non imos poder apreixarnos por uns días, nin sequera para compartir o recordo da súa voz.