Diane Arbus, a estética do estrafalario

airbusFidel Vidal. Alguén pasa pola rúa e, de súpeto, de forma descarada ou con disimulo, convértese no obxectivo das miradas dos demais. A súa presenza non cadra nos canons cotiáns aos que estamos afeitos. Ou viste como un choqueiro fóra do entroido ou é excesivamente alto ou dá saltos que non veñen ao caso. Atopámonos diante dun estrafalario, dunha persoa rara que chama a atención pola súa figura ou comportamento. Estrambótico, atípico, curioso, friki, son algúns dos seus sinónimos. En xeral trátase de persoas que viven, voluntaria ou involuntariamente, á marxe.

“-Viches algunha vez algo semellante? -preguntoulles Dean, sinalando coa man as fotografías de Arbus.

-Nunca -respondeu Willen-. Encántame Diane Arbus.”

En canto lin este diálogo entre os personaxes da novela Tan pouca vida, de Hanya Yanagihara. quixen saber de Diane Arbus e da súa obra. Willen xamais vira cousa parecida. Quen é Diane Arbus e que amosa nas súas fotos? Pois iso: homes e mulleres singulares, curiosas, excéntricas, marxinais. Fotografías que non quixeramos ver tapando os ollos coas mans, mais abrindo os dedos de cando en vez como nenos diante dunha película de medo.

Diane Arbus (1923-1971), unha filla de familia rica de Nova York da que se afastou ao casar cun fotógrafo non aceptado polos seus pais. Traballou en revistas de moda (Vogue, Esquire) e retratou personaxes como Norma Mailer, Mae West ou Borges. Moi pronto dedicouse a percorrer os arrabaldes da cidade para entrar, na busca de novas experiencias estéticas, no chamado “universo friki”, na beleza da marxinalidade, perseguindo “algo que nos inquiete ou perturbe”.

Travestidos, putas, personaxes de feira, xemelgas ao estilo O resplandor, pertencen ao listado do seu repertorio. Influenciada por Tod Browning (Drácula, Bonecos infernais), as súas fotografías en branco e negro mereceron unha retrospectiva no Museo Metropolitano de Nova York. Obras que, por temor ou vergonza, fanche sentir incómodo, mais convidan á reflexión. Estampas nas que Diana Arbus demostrou ser quen de dar beldade -a beleza da arte-, ao que supoñíamos feo. Aos 48 anos de idade decidiu morrer, e asegurouse cunha boa cantidade de barbitúricos e cortándose os pulsos. Con só 16 anos escribiu: “a divindade existe nas cousas ordinarias”.

3 comentarios en “Diane Arbus, a estética do estrafalario

  1. Apreciado Fidel:
    Se vive mejor, más tranquila perdonando, y yo lo he hecho en más de una ocasión, por eso recuerdo una máxima sobre el perdón que decía: “perdona a otros, no porque merezcan el perdón, sino porque tú mereces la paz”.
    Un bico, pero de lonxe e con máscara porque, como está o patio, hai que ter moito coidado.
    Bo fin de semana. E coma sempre, moi agradecido pola túa resposta

  2. Fidel:
    Este tipo de personajes excéntricos, raros, acaban dando su fruto, y no bueno precisamente.
    Será que una vive en un mundo distinto, pero que lo prefiero porque considero que es más razonable. No es necesario llegar a esos extremos tan estrambóticos y estrafalarios para llamar la atención, sea esta voluntaria o involuntaria. Y al final para terminar como “el gallo de Morón”. Y lo que es peor: segándose la vida en muchos casos.
    Mi filosofía de la vida, dista mucho, de como la ven o interpretan algunos.
    Mi filosofía de la vida ha sido siempre: “hacer bien sin mirar a quien”. Ser buena persona, pero no tonta. Una filosofía de la vida que sin duda resulta incómoda a la mayoría, pero repito: la prefiero. Y que me ha servido para desarrollarme en mi ambiente laboral, “como pez en el agua”.
    ¡Qué bello es vivir de una forma, razonablemente normal…!!, sin llegar a esos extremos de tener que llamar la atención de esa forma tan estrafalaria.
    Una sociedad compuesta, en grandes dosis, de frikis, travestis, “putifangas”, estrambóticos, atípicos y así sucesivamente. Pienso que este tipo de “gentes raras” procede, en cierto modo, de traumas sufridos en su niñez; que han pasado por terribles experiencias. De esta manera, no saben vivir debidamente. Y que solo en el dolor y en la insatisfacción, se encuentran en su elemento. ¡Qué triste realidad!
    Y como esto siga proliferándose… ¡¡Menudo futuro el de nuestros hijos y nietos!!

    Triste por su contenido, al menos para mí, pero me ha gustado tu “Diane Arbus, a estética do estrafalario”.

    Un beso con mascarilla desde Palmeira.

    1. Prezada Naty:
      Non todos os estrafalarios son xente mala, hainos -e non escasos- ben humildes e, maiormente, inocentes. De todos xeitos acepto de boa fe as túas cristianas verbas de “facer ben sen mirar a quen”, de perdoar mesmo aos inimigos.
      Un bo comezo de ano para recibir -e devolver- un bico con máscara, aínda que sexa desde Palmeira.

Deixa una resposta a Naty Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *