Inimigo público número un

fposter,small,wall_texture,product,750x1000Marina Losada Vicente. A presidenta da AMPA deu conta de que un alumno tiña cometidos actos vandálicos que provocaran que o expulsaran do instituto durante unha semana. O colectivo escolar estaba indignado, sobre todo os membros da asociación, que o consideraban case un terrorista. Todo foron insultos e descualificacións sobre o mozo, difíciles de soster en liña aberta cuns pais que ninguén coñecía, pois traballaban no estranxeiro. Iso, unido a que o apelido non era familiar, o que levou a falar de desapego social, fixo que a secretaria tivese serias dificultades para recoller o que se falou na acta dese día.

Convocouse asemblea extraordinaria, pois algúns pais e algunha nai pediran que se lle prohibira ir ás excursións que tiñan programadas.

Unha vez feita a lectura da acta da asemblea anterior, e como único punto do día, a presidenta da AMPA comezou a referirse aos feitos. Sendo como era unha das que máis estendera o seu dedo acusador sobre o alumno, a secretaria sabía de antemán que o seu discurso sería duro e que iso ía contaxiar os presentes. Preparada para a tormenta, levantou os ollos do borrador da nova acta e alí estaban, en primeira fila, o pai e a nai do acusado -cousa que se explicaba pola proximidade das vacacións de Nadal-, aos que recoñeceu grazas aos xestos que lle fixo o conserxe.

Mal como puido disimular, pasoulle unha nota á súa compañeira. Os pais de Mart Geners están na primeiro fila. A partir de aí, o alumno pasou de ser o inimigo público número un a ser un rapaz que se excedera, mais que teriamos que intentar corrixir dándolle unha nova oportunidade.

6 comentarios en “Inimigo público número un

  1. Sí, ella es fuerte, pero también es cierto que ante una desgracia de esta dimensión…, no hay castillo que no se derrumbe. Pero lo superará con el tiempo, aunque un hijo duela mucho. Y esta, era una hija muy especial. La prueba está, en que ha tenido un funeral multitudinario donde hubo, incluso, unos emocionados aplausos cuando el féretro daba sus primeros pasos por el pasillo del templo, hacia su última morada. Era como si hubiera muerto un personaje ilustre, pero mayor en edad.
    También es cierto que Magdalena se llevó la gran parte de todas esas muestras de afecto, arropada por todos.- El cariño hacia ella, ha sido unánime. Una mujer que ha sabido llevar con entereza, la grave enfermedad de su hija, sin caer en el desánimo, para que su hija no la viera romperse de tristeza.
    Una MUJER COMPLETA, en el amplio sentido de la palabra. Y tiene motivos sobrados para que la consideremos así.
    ¿Y qué puedo decir de Toña su hija…? Una joven y competente empresaria. Inteligente, amable y con una educación que te hacía sentir feliz a su lado. Lo tenía todo, además de guapísima. Pero ese destino cruel que a todos nos acompaña, se la llevó a una edad en la que aún se encontraba en la plenitud de su vida. Descansa en paz querida niña.- Para mí era una niña.
    El día que se murió, me decía uno de sus grandes amigos: “era única e irrepetible”. Y yo, doy fe de ello.

    Un beso, querida Marina.

  2. Marina:
    Por todo la echamos de menos, pero lo realmente triste, es que este silencio sea por la perdida de su hija. Ha sido terrible, pero que lo lleva con mucha dignidad manteniéndose, en momentos entera, aunque por dentro, nos consta, está rota de dolor.
    No cabe duda que será un tiempo de silencio, pero que volverá un día, para deleitarnos con sus estupendos comentarios.
    Para mí, es alguien muy especial a la cual quiero como una hermana, por eso estoy bajo un estado emocional tremendo.
    Dentro de esta inmensa desgracia, está muy arropada por quienes la queremos. No cura en estos casos, pero ayuda un poco en momentos de tanta tristeza.
    Yo, se lo comuniqué a Fidel, en nombre de ella, para que pudiera llegar a todos, pero al no pasar por allí alguno, era dificil enterarse. Lo siento.
    Un abrazo.

    1. O importante, para min, é que Magdalena teña a liberdade de ser quen necesite ser. Forte. Débil. Unha roca compacta ou unha pinga de auga… Ou todo ao mesmo tempo. Ninguén se pode poñer no seu lugar, ninguén lle vaia encher o baleiro, máis saber que pode comportarse con liberdade, con naturalidade, sen ter que dar esta imaxe ou aquela outra. Certo que terá que pensar na súa familia, acostumada a ser quen tira do carro, máis isto pode ser para ela unha vantaxe. Como queira que a súa dor busque expresarse, como queira que volva ou non volva por estas páxinas, o que debe saber é que estamos con ela de corazón. Bicos, Naty. Unha amiga é unha grande axuda sempre, e nestes casos, moito máis.

  3. Disfrutéis o teu texto, coma todos, aínda que non comente.
    Permite que aproveite o teu espazo para mandarle a Magdalena o meu cariño: estou contigo. Unha apertas, grande, grande, Magdalena querida. E a J.M. Moito ánimo para toda a familia.

  4. Senon antes, cando acaba a xornada acostumo a pasarme polo café e ver se teño algún comentario. Non deixo de facelo ata que escribe -escribía- Magdalena. Chamoume a atención comprobar que levaba días sen aparecer por estas páxinas. Mirando no listado de comentarios, acabei por dar coa trista noticia do falecemento da súa filla. A nivel persoal, penso enviarlle as miñas condolencias en canto teña ocasión. Como admiradora de todo canto escribe neste café, sento a necesidade de compartir con Café Barbantia un sentimento de tristeza enorme. Sei que tardará tempo, sei que será difícil, máis espero que un día volve a ter o ánimo necesario. Este mensaxe non é para Magdalena. Este comentario é para todas as persoas ás que nos ilusiona moito ler os seu escritos. Bicos.

Deixa una resposta a marina Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *