Antonio Piñeiro. O neno detívose ante a estraña interpretación que da viaxe fixo Edward Hopper. O abandono (case desacougo) da lectora sentada na cama; as maletas sen desfacer (incerteza); a luz penumbrosa (frío); a ausencia de obxectos ou referencias, apenas unhas maletas, o calzado, a roupa (impersonalidade); a lectura do folleto de trens, o propio cuarto de hotel (transitoriedade). Detívose a pensar diante da escena porque el quizais entende a viaxe doutro xeito. Para el é, quizais, o que para o neno que somos todos: expectativa, emprendemento, ilusión, aventura, romanticismo. Ou quizais é unha ollada a través dunha ventá. Unha ventá cara a dentro. Unha ollada a unha paisaxe que nin está fóra nin se ve, senón que está dentro e se intúe nas posibilidades que dá o elemento concitador: o silencio. Muller, neno e cuarto coinciden nel. O visible peso do silencio que se desprende e que Xoán Fernández fai chocar nesas tres situacións, achegándonos cun novo punto de vista ao tema de Hopper.

Un silencio que, como no propio cuarto, el encerrou no triángulo formado pola lectora, o folleto que sostén entre as mans e o neno que os olla a ambos os dous, sen que se saiba exactamente en cal deles ten fixa a súa atención; como tampouco se sabe se a da lectora está nas páxinas ou se está a mirarse a si mesma; como tampouco o aclara o libro aberto, que nos ofrece ese mundo inconcreto, ese voo ou viaxe íntima que aparece intelixentemente asociado ao da imaxinación.

Ese triángulo, complétao Xoán Fernández coa diagonal que percorre o cuarto e vai confluír –de novo o universo dos soños– no peito do neno, coma un simbolismo da pureza ou unha concreción da fantasía. O neno, no seu abandono (as mans detrás, o polgar suxeito leve, case involuntariamente) é a imaxe do tempo detido. Unha suxeición do dedo ou do tempo nese dedo, que nos recorda tamén a cohesión entre os seus ollos e o cadro de Hopper.

Xoán dínolo así, cunha linguaxe de imaxes e sutilezas que, pola facilidade daquelas, se fai entender ou sentir máis ca se nolo explicasen. É a linguaxe aberta da súa composición pechada. Tamén da súa xeometría das sensacións, aínda que pareza un contrasentido. El di que os seus temas teñen sempre algo de casual, algo do momento vivido, como unha fotografía ou un fotograma dos seus aconteceres. Unha sorte do espiritual casual, na arte. Algo que se lle aparece ao artista, xorde ante el ou nel, incítao, pídelle paso, pídelle ser retido para outros, nese acto máxico que é transmitir. O máxico que é aquí ese espazo, na maleta, na soidade ou nesa ambigüidade na que só está explicitamente aberto o libro, mais coas páxinas en branco, nesa evanescencia/espiritualidade que, como metáfora da arte, nos transmite sempre a pintura de Xoán Fernández.