Os paxaros non son bos ornitólogos

Maquetación 1X. Ricardo Losada. Para meu irmán Tucho, que se escondeu/Para meus pais, que o atoparán”. Lendo unha novela extraordinaria de Siri Hustvedt, El mundo deslumbrante, atópome cunha desas coincidencias que nos encanta a certo tipo de lectores. Unha adiviña que me contara un profesor aos dez anos: Que é algo tan fráxil que rompe ao dicir o seu nome? Pero o encanto da feliz coincidencia rómpese nada máis ler a solución (o silencio), que non recordaba. De neno, cando a revelou aquel profesor, fascinoume cunha alegría pueril e luminosa, a alegría dun neno que resolve un enigma e non desexa máis que contarllo a outro. Agora, sen embargo, lendo este erudito libro, interrógame con enigmas aínda máis difíciles. Existe o silencio? Se existe, que é? Unha presenza ou unha ausencia? Cando digo Silencio, mato o silencio ou simplemente o oculto? Se o mato, como é posible que volva en canto calo? Acaso pode resucitar? Se non o mato, onde se meteu? Acaso existe outra dimensión?

silencio     Creo que a enorme diferenza entre esas dúas reaccións é significativa. Podería dicirse que é a diferenza entre unha mente infantil e unha mente madura, entre unha mente frívola e unha mente intelectual. Non o dubido. Pero comezo a estar cansado desa madurez inquisitiva que debería traer sabedoría e só trae preguntas cuxas respostas levan a outras preguntas, aínda máis difíciles. Sándor Márai, despois de esparexer as cinzas da muller no mar, escribiu no seu diario: “Tragouna o océano e no seu lugar queda a Nada que está máis presente que calquera outra cousa que exista”. Márai tiña 86 anos e estaba tan deprimido que decidiu que a solución a todas as preguntas era a Nada, unha Nada que, por ser como o silencio, tamén rompe ao dicir o seu nome, levouno a preguntas aínda máis difíciles, que só soubo contestar co suicidio.

 vello pensativo   Eu négome a ser tan pesimista. E desde hai un tempo (pode que desde que superei os cincuenta) busco esperanza nesa frase que, quizais influenciado polos clásicos grecolatinos, nunca me gustou: Os vellos son coma nenos. Desexo con todo o meu corazón que sexa certa. Sería fermoso que aos 80 anos, cando alguén me conte unha adiviña como esta: Que cousa é, que cousa é, que voa sen ter ás e corre sen ter pés?, eu, tras oír a solución (o tempo), non pregunte se o tempo e obxectivo ou subxectivo, empírico ou transcendental. Simplemente me poña contento, como un neno que atopa algo escondido e o esconde noutro sitio, porque pode contarlle a outro esa mesma adiviña, sabendo a solución.

Un comentario en “Os paxaros non son bos ornitólogos

Deixa una resposta a Uxía Casal Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *