X. Ricardo Losada. Debo recoñecer que me decepcionan moitas persoas que se consideran relixiosas. Xa de pequeno, non podía comprender como os cregos e algunhas beatas tiñan tan mal carácter, e se pasaban o día ameazando co inferno e prohibindo facer cousas. Era como se a alguén lle tocase a cotío a lotería e vivise enfadado. Porque crer en Deus, pensaba eu, era como se che tocase o gordo todos os días. Se alguén cría de verdade que falaba cun Deus omnipotente e misericordioso, que te agardaba para darche a felicidade eterna, sentiríase protexido de calquera continxencia e viviría felicísimo e con ganas de compartir esa felicidade. Vista á luz desa crenza, calquera cousa que nos pasase, mesmo a morte propia ou dun familiar, sería motivo de ledicia. Pero, para a miña sorpresa, os crentes eran quen máis se irritaban, e por asuntos tan nimios como levar loito ou desexar bicar unha moza. Aínda hoxe conservo na miña alma ese paradoxo infantil entre a envexa a priori que me provocaban as persoas relixiosas e a decepción que me deparaba coñecelas.

     A madurez regaloume un criterio infalible para saber se unha persoa é relixiosa, máis alá do que di ou dos ritos que practica. Saqueino dunha frase marabillosa de Álvaro Cunqueiro: “Rezar quenta o corazón”. Unha persoa é relixiosa se vive coa expresión de quen chega á casa despois dunha xornada dura e esgotadora, un día de temporal, e nada máis abrir a porta sente que entra nun fogar: a lareira está acendida e a familia agardándoo para cear. Non para outra cousa inventamos os humanos a relixión. Necesitabamos sentir esa calor familiar nun mundo inhóspito e conxelado de finitude. Facede a proba. Pensade nese crego que dixo que o cancro de Zerolo, o deputado socialista, era un castigo divino por ser homosexual. Credes que rezar lle quenta o corazón? Pensade agora no papa Francisco. Quen son eu para xulgar un homosexual, dixo. É fácil imaxinalo falando con Deus ante unha lareira. Por iso me sorprendeu que, despois do atentado yihadista contra a revista Charlie Hebdo, dixera unha frase tan pouco evanxélica como esta: “Matar en nome de Deus é unha aberración. Pero tampouco se pode provocar nin insultar a fe dos demais. Se o doutor Gabarri me di unha mala palabra de miña nai, pode agardar un puñazo”. Na miña infancia se a alguén lle chamaban fillo de puta e non respondía con ese puñazo que o Papa reclama, considerábano un covarde, por non defender algo tan sagrado como a nai. Eu tiven que soportar que me chamasen covarde moitas veces. Miña nai quentábame o corazón e aqueles insultos eran incapaces de arrefrialo.

      Moitos líderes relixiosos piden hoxe que se prohiba a blasfemia. É un vello debate sobre os límites da liberdade de expresión en sociedades democráticas. Lin e reflexionei moito sobre o tema, e teño certas dúbidas ao respecto, pero creo que o problema real é que a eses líderes (máis especialistas en teoloxías varias que en espiritualidade) rezar non lles quenta o corazón. Miña nai sempre me dicía que, se a quería de verdade, non debía responder a quen me chamase fillo de puta, a non ser que crese que había algunha posibilidade de que o fose. Ten claro, dicíame, que se pelexas porque te chaman fillo de puta, non estás pelexando pola miña reputación, senón pola túa. Eses líderes relixiosos que se irritan por unha caricatura ou pola homosexualidade están loitando máis pola súa reputación que pola dese Deus que, de seguro, nunca os recibiu na lareira dunha oración.