Xerardo AgraFoxo. Talvez sexa un dos lugares máis fermosos da costa. Unha baía de augas mansas, protexida por unha foresta de palmas reais. E un parque natural, convertido nun paraíso para camiñantes detrás de orquídeas e flores fantásticas. Na cativa enseada ancoraron as carabelas que viñan doutros mundos. O xardín botánico descubriuno un sabio alemán perdido por estas terras. Entre as areas finas da praia e a paisaxe tropical, atópase este curioso enclave, un arrabalde oculto aos ollos dos turistas.

En La Playita viven á marxe da cidade. Son xente afable e respectuosa. Apenas se inquietan cando un intruso invade o seu territorio. Algúns veciños aproveitan o solpor invernizo para resolveren un encrucillado. As casas con teitos de folla de lata e febles perpiaños reflicten a súa humildade. As olladas –algunhas resignadas– producen certa compaixón. O interior dos fogares esperta outros sentimentos máis amargos. Apenas lles quedan ansias para gozar da beleza que se albisca dende as soleiras: a pintoresca arnela onde se acubillan os barcos dos pescadores.

 E cando vén un furacán? “Entón deixamos todo e marchamos ata escola da faldra da montaña”. E á volta? “Recollemos pola praia os restos das casas”. E hai vítimas? “Non, todo está controlado, as únicas baixas son unhas poucas galiñas”. E tiramos a foto antes de que veña a próxima treboada.