Gonzalo Trasbach. Se é certo que a poesía non debe recuar fronte ao reto ou desafío do sentido común, á sinxeleza do vulgar. Que non debe buscar un mundo aparte, a salvo, nin debe ser tampouco o adorno ou casa de turismo rural excepcional da fin de semana. Nin así mesmo o colorido da prosa do día ou da noite, todo un luxo para o tempo de lecer. Se é certo que a poesía é a verdade do mundo, razón pola cal debe ser precisa, moito máis que a ciencia: coa precisión do imperfecto, do irregular e rugoso, do que está mesturado coa morte e o non saber cotián. Se son certas as cousas escritas nestas liñas, entón afirmamos, sen rubor, que Olga Novo (Vilarmao, Pobra do Brollón, 1975), é unha poeta auténtica.

Hai xa bastantes anos que un lera versos soltos da primeira etapa da autora luguesa. Cando descubrín o seu interese por Uxío Novoneyra, volvín á súa poesía. Mais abracei a súa escrita cando retornei a Cráter, o libro que publicou o selo noiés Toxosoutos, segundo me comentaron, unha editorial pequena para unha escritora do seu nivel. Tanto me ten. Non son nin pretendo selo, un esperto ou estudoso da súa obra. Só lembro que, os primeiros versos seus que coñecín, cualifiqueinos de “orgánicos”, é dicir: sentín que contiñan unha potencia telúrica bastante semellante a que atopara nos Eidos de Novoneyra, unha forte sensación que ficou para sempre xirando na miña cabeza de paxaro borracho.

En Cráter, volvín tropezar con aquela potencia metafísica callada, feita carne, en forma de metáforas nun mundo material, inmanente: na lingua “vulgar” do mundo campesiño. Durante unha longa tempada non deixei de (re)visitar un libro no que se actualiza, revive, un mundo esquecido, abandonado, destruído, do que nós, queirámolo ou non, temos fuxido coma da peste: fuximos do diaño da pobreza, dunha cultura que talvez nunca máis retornará, pero cuxo (eterno)retorno latexa coma unha ameaza nas nosas solitarias noites de xogos de tronos, pantallas de plasma e espectaculares cheas culinarias televisivas.

Unha vella deusa campesiña, que fai de guía neste libro que rebenta por todas as costuras de forza imaxinaria, invítanos a seguila a través duns versos nos que palpita unha fonda sabedoría popular (sobre as ruínas da casa do pai. Da mai do teu pai. Da mai da mai do teu pai. Amarás con obstinación sobre as ruínas as ruínas). Cada unha das etapas son para min como as secuencias da película da miña infancia. E aquí non hai tópicos poéticos, nin se recorre a un romanticismo fácil. Aquí, con todo, coma na poesía de Emily Dickinson, na inmanencia das imaxes está encarnado o transcendente: a presenza do eterno, eterno que, segundo Spinoza, é un “agora”, non un algo que nos agarda “despois”, senón algo que atopamos durante eses momentos, breves, e, non obstante, intemporais, nos que todo ten en conta a todo o demais e ningún intercambio é impropio, inadecuado. Neste libro, o vulgar alcanza a categoría de belo. Nunca antes de Olga Novo sentira ou mesmo palpara unha aureola poética (algo así coma un imperceptíbel tremor do finito) que fai que termos coma “cona”, “foder” ou “mexo” se fagan singulares. Olga, tamén eu mexo por min diante da tanta beleza.