A xuventude da vellez

mate1X. Ricardo Losada. (Para Ana Rivas). Cando o equipo directivo me pediu que dixese unhas palabras neste acto de entrega de orlas de 2º de Bacharelato, recordei o personaxe dunha novela que, con 60 e poucos anos, di: Estoy en la juventud de la vejez. Como eu tamén estou na xuventude da vellez, pensei que era unha boa oportunidade para comparar eses dous tipos de xuventude, a que vivira á vosa idade e a que comezo agora. Contareivos simplemente qué aprendín ao longo dos anos sobre a utilidade das materias que máis tiven que estudar no instituto, para que saibades que nada do que dicimos os profesores sobre a importancia das nosas materias é verdade. Mentimos como rufiáns. Pero como o equipo directivo me dixo que dispuña, como máximo, de 5 minutos, cinguireime só a dúas.

     Comezarei pola que case todo o mundo considera a materia máis importante, Matemáticas. A razón de que non as estudase sendo a materia que máis me gustaba no instituto, foi descubrir que aquilo que me dicían os profesores de Matemáticas era falso. Nin eran exactas nin resolvían ningún problema importante. Decateime ao namorarme. Cando a miña primeira moza me dixo que aceptaba saír comigo, sentinme o tipo máis guapo e atractivo do mundo. Un, eu, era igual a 10. Cando faciamos o amor, sentíame dobre. Un, eu, era igual a 2. Cando se enfadaba comigo, sentíame unha merdiña. Un, eu, era igual a -1. Cando me deixou, sentinme un cero á esquerda. Un, eu, era igual a cero. Non teñades ningunha dúbida. Se hoxe teño tan bo recordo daquel primeiro amor foi porque nunca sentín que 1, eu, fose igual a 1. Pero a gota que rebordou o vaso, o que me fixo escapar definitivamente das Matemáticas, aconteceu nunha eliminatoria de semifinais da Copa do Sar de xuvenís. No partido de ida gañámoslle 2-1 ao Padrón en Asados, e no partido de volta perdemos en Padrón 1-0. mate3Cando o árbitro pitou o final do partido, deiteime na herba para descansar un pouco, disposto a xogar a prórroga. As matemáticas dicían claramente que no computo xeral da eliminatoria quedaramos 2-2. Pois no mundo real non era así. Padrón, 3, C.D.Unión, 2. Estabamos eliminados. O gol que marcara o Padrón en Asados, fóra da casa, valía o dobre que calquera dos goles que marcaramos nós.  Acababan de cambiar a norma e eu non o sabía. Era tan absurdo que lle pedín ao equipo directivo do C.D. Unión que presentase unha reclamación diante da Federación, invocando os axiomas da Aritmética (1 é igual a 1, non a 2), pero dixéronme que a rexeitarían. Se non collín un trauma para toda a vida foi porque, estudando Filosofía en COU, souben que o mundo real é unha construción subxectiva determinada polo Poder, e que tanto unha noiva como unha Federación de Fútbol son formas, bastante tiránicas por certo, do Poder. Caralliño, pensei, a Filosofía si é unha ciencia exacta.

      Pero a alegría non durou moito. Pouco despois, xa na facultade, descubrín que a Historia da Filosofía, por ser Historia, tamén é incerta, xa que a Historia é a materia máis mentireira de todas. E no só a máis mentireira, senón tamén a máis parva, pois, obsesionada con ser unha ciencia obxectiva, renuncia á súa mellor calidade, ser un mito. Os profesores de Historia contamos como realidades o que non son máis que ficcións baseadas nuns poucos feitos manipulados. A mellor lección que deberiades sacar das clases de Historia é que todo é ficción. O amor. A esencia. Deus. A familia. O diñeiro. A patria. A nación. A lingua. O pobo. O xénero. A liberdade. A democracia. A ciencia. Os Dereitos Humanos. A Historia. A vosa propia identidade persoal. Todo ficción. Pero ollo. Así debe ser. As ficcións son marabillosas (unhas máis que outras) porque, ao contrario que as realidades, acompáñannos e protéxennos. Os profesores (tamén os vosos pais) contámolas como realidades porque somos tan inseguros e sentímonos tan frustrados que queremos que sexades coma nós, que vivades a nosa ficción. A pesar de todo, debedes prestarnos atención, sempre que nola prestedes a moitos, e canto máis opostos e antagónicos, mellor. Crer só a ficción dun pai ou dunha nai ou do profesor favorito é o camiño máis curto cara a ignorancia e o fanatismo. mate4É agora, ao cumprir 18 anos, cando debedes decidir que a misión máis importante da vosa vida é crear a vosa propia ficción. Pero esa ficción só será efectiva se serve para xustificar a única realidade que existe, esa da que nunca falamos os adultos porque nos dá pánico parecer vulnerables aos vosos ollos. A soidade. Hai uns días, ao deitarme, puxen Hora 25, un dos programas de radio de maior audiencia. Angels Barceló, a presentadora, estaba entrevistando a Sara S., unha das máis importantes asesoras financeiras de España. Emocioneime, Sara fora alumna miña había 15 anos. Mentres a oía, recordei un día que se enfadou moito en clase, ela que era un encanto, porque uns compañeiros dixeron que todo lle resultaba fácil. Púxose tan furibunda que deixou desorientados aos compañeiros o resto do curso. Ao pouco desculpouse, apesarada, e comprendín que se sentía moi soa. O día seguinte díxome que estaba farta de que, por levar sobresaliente en todo, ninguén lle recoñecese o traballo, nin sequera os pais. Só se preocupaban do irmán, que era un traste. Oíndoa na radio, orgulloso da brillantez coa que explicaba a posible saída da recesión da economía española, pensei que me gustaría tela axudado coas miñas clases a sentirse menos soa, e desexei que, ademais dos éxitos profesionais, tivese éxito, sobre todo, en atopar persoas coas que compartir aquela  soidade.

      É o mesmo que vos desexo a vós.

 

3 comentarios en “A xuventude da vellez

  1. chego ao teu blog de casualidade e me atopo con esta marabilla de texto…
    noraboa aos teus alumnos por ter disfrutado da túa sensibilidade e a ti pola túa destreza literaria e filosófica

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *