Gonzalo Trasbach. Sete anos despois de La insurrección que viene (Melusina), libro que, paradoxalmente, se converteu nun best-seller mundial, o Comité Invisible ten posto nas librerías unha nova publicación: A nuestros amigos (Pepitas de Calabaza), onde volve a falar da revolución e a pensar no xeito de acabar co prolongado reinado do capitalismo, un volume no que este colectivo de escritores galos fustriga con moita carraxe a estupidez galopante da nosa época, sen que se libren da súa furia nin o noso progresismo dominante nin sequera a considerada máis esquerda da esquerda. Recollen nestas 258 páxinas datos sobre os conflitos que tiveron lugar nos últimos tempos en moi distintos países do mundo, aínda que omiten o nome doutros (como por exemplo, o choque entre Rusia e Ucraína). E para interpretalos utilizan como referentes unha boa restra de escritores heterodoxos contemporáneos, aínda que deixan de nomear a outros aos que tamén se refiren de xeito implícito.

A hipótese da insurrección latente lanzada no 2007 semellaba demasiado optimista, mesmo descabezada ou desatinada. Pero agora, <as insurreccións, chegaron>, afirmación coa que arranca un libro que é unha anomalía no seu xeito de escribir e facer filosofía. Na súa maneira de pensar o noso presente, e na súa forma de desentrañar a clave do poder occidental.

Dende Teoría del Bloom e Introducción a la guerra civil, aínda como Tiqqun, ata La insurrección que viene, Llamamiento ou Teoría de la Jovencita, xa como Comité Invisible, estes terribles rebeldes franceses, non só apostan por outra concepción do político, senón que tamén proclaman ou reclaman outras maneiras de vivir radicalmente distintas á maraña de conexións na que actualmente nos atopamos enredados. Falan dun poder definido como loxístico. Que se basea na rapidez conectiva e homologadora das infraestruturas. Un poder que reside na organización mesma deste mundo deseñado por el mesmo,  e con cuxo decorado se confunde.

A nuestros amigos dispara a súa furia “destrutiva”, arrebola as súas pílulas cheas de corrosiva retranca, sobre a pretendida democracia real das redes sociais e os procesos asemblearios. Da aquí, di, que a borracheira das revoltas acabe nas tabernas da “crise”. Fronte a isto, o CI aposta pola comunidade do encontro, por recuperar o vello gusto pola amizade, e tamén polo “local”, concepto que entende como un máis que discutíbel <universal sen muros>. Asegura que estamos arestora diante dunha forma de goberno que quere “producirnos” como suxeito político (anarquistas, Black Bloc ou antisistemas). Contra isto, non se trata de buscar o enfrontamento directo, nin de castigar nin de facer unha guerra de guerrillas, senón de infiltrarse nas filas inimigas, e mesmo talvez de recorrer á sedución. Por iso, é necesario arrincarse a escafandra ideológica, e de aí vén a reivindicación do pór en práctica o tacto revolucionario.

Así pois, o libro, que as veces parece un catecismo ou manual para levar a bo porto a fráxil nave da revolución sen que embarranque nos baixos nos que encallaron todas as anteriores, xira sobre a crise, o goberno, o poder, a cibernética, a contrainsurrección, a sociedade, a comuna, as verdades éticas e o tacto. Estamos diante dun volume que esixe unha dura pelexa de varias xornadas, e, posiblemente, require unha discusión con outras persoas, sexan ou non amigos dos antigos Tiqqun. Ata agora, o contido, que tamén deixa abertas varias interrogacións, ten espertado moita expectación e axitación intelectual. O tempo dirá se acabará como un compendio teórico ou guía da revolución ou ficará esquecido nos estantes. En calquera caso, para ben ou para mal, este texto, que non ten desperdicio, está ateigado de frases cunha rabiosa contundencia que resoan na cabeza dun mesmo cando está durmido. Aquí van unhas cantas das numerosas perlas que agocha.

<No hay ninguna crisis de la que haría falta salir, hay una guerra que nos hace falta ganar>.

<Adoptando la gestión de la crisis como técnica de gobierno, el capital no ha sustituido simplemente el culto al progreso por el chantaje de la catástrofe, sino que ha querido reservarse la inteligencia estratégica del presente, la visión general de las operaciones en curso (páxina 18).

<Si se encuentra tanto placer en detallar la devastación del medioambiente, es también para velar la aterradora ruina de las interioridades. Cada derrame de petróleo, cada llanura estéril y cada extinción de una especie es una imagen de nuestras almas harapientas, un reflejo de nuestra ausencia en el mundo, de nuestra íntima impotencia para habitarlo> (páx. 34).

<Cuando se le pregunta a la izquierda de la izquierda en qué consiste la revolución, se apresuran a responder: “Poner lo humano en el centro”. De lo que no se da cuenta esa izquierda, es de en qué medida el mundo está cansado de lo humano, de en qué medida nosotros estamos fatigados de la humanidad; esa especie que se ha creído la joya de la creación, que se ha considerado con total derecho a devastarlo todo, puesto que todo le correspondía> (páx. 35).

<Jamás habrá paz sobre esta tierra. Abandonar la idea de paz es la única paz verdadera. Frente a la catástrofe occidental, la izquierda adopta generalmente la posición del lamento, de la denuncia, y por lo tanto de una impotencia que la hace odiosa a los mismos ojos de aquellos a los que pretende defender. El estado de excepción en el que vivimos no es algo que hay que denunciar, es algo que hay que volver contra el propio poder> (páxi. 41).

<Un hombre muere, un país se subleva. Lo primero no es causa de lo segundo, solo el detonador> (páxina, 43).