Rebecca e Down

Miller - El paísAgustín Agra. Este día, folleando o xornal El País, din de fociños cun artigo sobre Arthur Miller, de quen se cumpre este ano o centenario do nacemento. Se para min o nome do dramaturgo cobra sentido non é por Morte dun viaxante –a narración do fracaso do soño americano personificado en Willy Leman, levada á gran pantalla por Elia Kazan–, senón polo guión do filme The misfits, os inadaptados, aquí traducido como Vidas rebeldes. Teño gozado asemade con moitas películas do realizador John Huston, dende O falcón maltés e Caio longo, pasando por A xungla de asfalto e A raíña de África, ata O home que quería reinar e Dublineses –a maxistral adaptación do relato Os mortos de Joyce–; moitas horas xa que logo de gozoso lecer na súa compaña. Mais ningunha destas películas conseguiu conmoverme, quizais pola fraxilidade dos seus personaxes á deriva, como Vidas rebeldes.

            Pouco podo dicir de Vidas rebeldes, derradeira película de Clark Gable e Marilyn Monroe, que non se escribira xa. Malia que nunca compartín a paixón colectiva cara á icona erótica Norma Jean, confeso que atopo aquí a Marilyn, polo de entón dona de Miller –na súa madurez interpretativa e despois de toda unha vida de tombos sentimentais–, arrebatadora; cun Clark Gable –nunca recuperado do falecemento de Carole Lombard, súa primeira dona, nun accidente aéreo–, encarnando a inseguridade e o fracaso, a vulnerabilidade, o seu propio sentimento de perda; e que dicir de Montgomery Clift, o eterno desvalido –a pesar da protección que lle dispensaba Elizabeth Taylor–, enchoupando a cinta coa súa anguria e desacougo? Os inadaptadosPersonaxes vougos, desvalidos, desesperanzados, en busca de cariño todos eles –incluído o feo Eli Wallash, inconmensurable no seu papel–, e coa Monroe intentando dar rédea solta ao seu instinto protector e maternal. Vivindo todos os tres na vida real os seus propios infernos persoais; case sen actuar: tan só trasladando á pantalla os seus dramas e traxedias de alén o celuloide.

Mais se algo chama de inmediato a atención no artigo do xornal, é a tenrura da fotografía que ilustra o texto. Miller cos seus lentes de pasta, a calma e a serenidade que emana da súa pose relaxada; coa súa filla, a pequena Rebecca, de apenas uns meses, sentada no colo do pai e a ollada fixa na súa man que, asindo un trebello para tal fin, escribe.

Miller, ademais de asinar grandes obras, foi paladín de desfavorecidos, sufriu as represalias do comité de actividades antiamericanas do senador McArthur, tomou posición en contra da guerra de Vietnam… Mais hai uns anos, tamén no xornal El Pais, din cun outro reportaxe no que –ademais de cualificalo como ególatra, frío e orgulloso– daba conta da existencia dun segundo fillo que tivo coa fotógrafa Inge Morath, á que coñeceu na rodaxe de Vidas rebeldes. Daniel, seu naipelo, naceu con síndrome de Down; aos catro días internouno nun orfanato e laminouno da súa vida.

Coitado Arthur, tolleito ata as entrañas, incapaz de aceptar ao propio fillo, ben máis desvalido que as desamparadas personaxes de Vidas rebeldes.

Un comentario en “Rebecca e Down

  1. Coido que foi Daniel Day Lewis -marido de Rebecca Miller, a quen coñecera durante a rodaxe de “As meigas de Salem”- quen “facilitou” que seu sogro “recoñecese” a Dani, o fillo que nacera co síndrome de Down.

Deixa una resposta a Xerardo Agrafoxo Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *