Antón Riveiro Coello. Sei en alemán boa parte de anatomía humana. Sempre gustei dos idiomas, da sonoridade estraña das palabras, da súa fonética e expresividade. Ás veces, só polo pracer de escoitar un idioma, son quen de estar horas vendo unha película en ruso ou en húngaro sen saber que diaños din. Cando eu estaba a piques de encetar os trece anos, chegaron ao barrio dúas irmás exuberantes de catorce e dezaseis anos. Eran alemás. A máis nova, loura, e a maior, morena. Non lembro exactamente os seus nomes, pero non esquezo os seus corpos e a loita feroz de todos os rapaces das Casas Baratas por conquistarmos aquelas criaturas exóticas que só sabían falar o seu idioma e que, certamente, eran moi guapas. Aínda hoxe non sei por que a loura, coido que se chamaba Elsa ou Emma, me escolleu a min, sendo máis novo ca ela e infinitamente máis inexperto nas cuestións amatorias. A morena decantouse por outro máis maior, e todas as tardes, os catro, entrañabámonos nunha carballeira que había xunto ao río e pasabamos horas bicándonos, primeiro cunha paixón de abraio e despois con certo automatismo. Mentres morreabamos sen parar, coma se os nosos beixos fosen o alimento que sostiña o mundo, a loura tiña nas mans unha bóla de plastilina. Ela, que vivía en Alemaña, curiosamente nunca vira esa materia sintética, e encantáballe esmagala. Sempre o estaba facendo. As súas mans, brancas e afusadas, ulían tanto a plastilina que, cando eu a tocaba, tiña a sensación de que estaba a lle dar forma ao seu corpo fermoso.

Ao cabo dos primeiros días, a novidade murchou, e os bicos, que xa non eran o máis importante, deron paso a outros intercambios acompañados de palabras. Foi así como compartimos os idiomas nunha realidade equívoca. Os nosos xogos viraron moito máis excitantes, cando menos para min, porque agora as partes que acariñabamos levaban aparellados nomes fermosos que modelabamos na boca coma anacos de plastilina: beizos, brust, pálpebra, hinterbacke, orella, zunge, xeonllo, finger, unlla, auge, pirola, liebe, embigo… Era pura anatomía comparada, delicias idiomáticas coas que construímos a nosa paixón adolescente e establecemos unha linguaxe tan exclusiva para os sentidos que, cando ela marchou, ficaron as palabras coma os restos dun naufraxio. Aínda hoxe, nos momentos íntimos, xorde en min o desexo de nomear as partes do corpo en alemán. Se non o fago en alta voz é por non ter que dar máis explicacións das debidas. O certo é que xa pasaron case corenta anos daquel verán intenso e non son quen de me formar nin tan sequera unha vaga idea de como era o rostro daquela loura innominada coa que aprendín en alemán os abismos do amor e boa parte do corpo humano. O único que puiden saber hai pouco, por medio dun familiar, é que actualmente ela ten unha panadaría en Hamburgo, cousa que non me sorprendeu alá moito porque estou certo de que as súas mans brancas saberán amasar ben o pan.