X. Ricardo Losada. Teño publicada unha biografía do crego e poeta rianxeiro Faustino Rey Romero, un home moi extravagante e peculiar, que sempre me chamara a atención porque oíra versións contrapostas sobre a súa personalidade. Para uns era unha persoa anxelical, de espírito franciscano e fe profunda, para outros, un sátiro vicioso e mullereiro, que usaba a sotana para vivir sen dar pancada. Creo que tras unha profunda investigación dei coas claves que resolvían esa aparente contradición. Pero o que quero resaltar agora non é a súa personalidade, senón as consecuencias que provocou en min. Cando comecei a investigar sabía que me arriscaba, como todos os biógrafos, a ser secuestrado emocionalmente polo biografado. Algo parecido ao que lle pasa aos actores cando se meten moi no fondo dun personaxe. Cando o famoso actor Robin Williams, por exemplo, ía facer o papel de Oliver Sacks na película Espertares, reuniuse con el, e un día, charlando na rúa, Sacks adoptou a pose que, segundo lle dicían os amigos, adoptaba cando estaba pensativo. “E de repente”, di o propio Sacks, “decateime de que Robin estaba na mesma pose. Non me imitaba; en certo modo, convertérase en min; de súpeto estábame saíndo un xemelgo máis novo. Aquilo inquietounos un pouco aos dous, e decidimos deixar de vernos un tempo para que el puidese crear o seu propio personaxe”.

     Non tema o lector verme con sotana a próxima vez que presente o libro de don Faustino. Ao fin e ao cabo quen escolle que poño eses días é a muller, e ela os únicos secuestros emocionais que sofre son os meus cando estou en celo, e ela inapetente. Pero a influencia de don Faustino vai moito máis alá da aparencia externa. Podía dar un montón de exemplos relacionados co sexo (si, dixen que era crego), coa devoción católica, coa poesía, coa prensa… pero, por ser o máis recente, porei un de economía. Pasoume o outro día en Padrón. Presentei o libro sobre don Faustino no auditorio e dixen que a súa peculiar e extravagante personalidade provocaba moitas incomprensións, como que el, unha persoa estremadamente xenerosa, que lles daba todo aos pobres, tivese que aguantar a cotío que lle chamasen gorrón. E contei unha anécdota para revelar por que. Un mediodía de maio don Faustino pasea polos arredores da catedral de Tui cun amigo, e un esmoleiro pídelle cinco pesetas. Don Faustino bota a man ao peto, saca todo o que ten (tres pesetas) e dállas ao esmoleiro dicíndolle: “Quédoche a deber dúas”. Despois vai tomar os viños polos bares de Tui coa cuadrilla, seis ou sete voltas, e non paga ningunha. Non é de estrañar, xa que logo, que tivese fama de gorrón pois, por riba, non daba explicación ningunha. Pero era unha fama inmerecida. Faustino seguía a moral franciscana. Os cartos deben fluír de quen máis ten a quen menos ten. El tiña máis que aquel esmoleiro, logo… Os amigos tiñan máis ca el, logo…

     Ao rematar o acto fun tomar algo cuns amigos a un bar próximo ao auditorio. Pedimos uns viños e a conversa xirou ao redor de don Faustino. Ao pouco veume á cabeza unha foto súa tomando uns ribeiros cuns amigos nunha tasca de Tui, e sentín que o seu espírito se apoderaba de min, e me secuestraba emocionalmente. Por que non baleiramos as carteiras enriba do mostrador, dixen, e paga quen máis cartos teña? A resposta a semellante proposta non foi inmediata (tardou o tempo necesario para que cadaquén calculase os cartos que levaba enriba) nin unánime (dous dos presentes deberon pensar que levaban demasiados cartos), pero aceptouse. Non podo revelar agora as cantidades exactas que cadaquén puxo enriba do mostrador (mirade o que pasou cos papeis de Panamá), pero si podo dicir que, por un casual (xúroo!), ou porque ata niso me identifico con don Faustino, a cantidade máis pequena era, con diferenza, a miña. Pagou a volta o único de nós que era un empresario de éxito, e que tiña un coche de máis de 30000 euros, e o único que, a pesar diso, non comprara o libro que eu acababa de presentar. Vós tomádeo como queirades pero o feito de que a volta custase os mesmos 17 euros que valía o libro, eu non o tomei como unha casualidade. Tomeino como un acto de xustiza divina. Esa xustiza divina na que creo firmemente desde que investiguei a vida de don Faustino.