Fidel Vidal. As mudanzas sempre deixan pendentes, durante un longo período de tempo, a definitiva colocación dos libros nos andeis. Unha magnífica ocasión para tropezar con textos xa esquecidos. Sucedeu coa Antoloxía de poetas suicidas (1770-1985), seleccionada por José Luis Gallero e publicada por Fugaz Ediciones Universitarias, Madrid, l989. E lembreime do poeta grego Kostas Karyotakis, e da súa singular e agoirenta forma de morrer. O poeta traballaba como funcionario. Por conflitos co xefe e como represalia, foi desprazado forzosamente a un novo destino: á localidade de Préveza, cidade na que acaba suicidándose o 20 de xullo de 1928.

 Todos os funcionarios públicos disólvense e consómense/de dous en dous como pilas eléctricas dentro da oficina.

Karyotakis era “un suicida dos de antes, dos que traballaba de oito a tres e despois pegábase un tiro”.

Se polo menos un destes homes/morrera de aburrimento…./Silenciosos, apesarados, con acenos serios e circunspectos/todos nos divertiríamos no seu enterro.

A súa poesía, cun chisco de surrealismo e bastante de expresionismo, foxe da erudición e de todo esteticismo.

Sufrimos no corpo e na lembranza./A realidade acósanos e a poesía/é o acubillo que envexamos.

 O sucedido nas derradeiras horas da vida deste poeta é algo excepcional e sorprendente. Unha día polo serán decide terminar coa súa vida chimpándose no Mediterráneo. Ao cabo dunhas horas as correntes mariñas devólveno a terra. Está vivo. Daquela marcha para a casa, descansa, almorza, viste o seu mellor traxe e merca unha pistola. Nunha terraza dun bar de nome O Xardín Celestial, toma café e fuma cigarros mentres escribe unha nota que despois se atoparía nun dos seus petos. Ás cinco da tarde vai dar un paseo pola praia, tómbase ao pé dun eucalipto e pégase un tiro no corazón. Case dous anos despois, Vladimir Maiakovski, con trinta e sete anos, tamén se suicidará nunha calella de Lubianski de disparo no corazón. Nesa altura Kostas Karyotakis contaba trinta e un anos de idade. A nota dicía:

“Aconsello a cantos saiban nadar que non intenten xamais suicidarse tirándose ao mar. Durante dez horas estiven pelexando coas ondas, traguei unha enormidade de auga e, sen saber como, de vez en cando subía á superficie. Seguramente algunha vez, cando teña oportunidade, escribirei as impresións dun afogado.”

Este suceso asocieino, no recordo, ao frustrado intento de autodestrución por un colega dos tempos de Compostela en pleno curso académico. Resulta que o amigo do que falo, por tradición familiar, viuse na obriga de estudar e licenciarse en Medicina, cando el tiraba máis pola literatura. De tan aborrecido que estaba, na volta dunhas vacacións de Nadal, unha noite de xaneiro decidiu acabar dunha vez, matarse. Sen prender a luz, ergueuse da cama, abriu a ventá coa idea de lanzarse desde o alto cando, de súpeto, o relento da noite bateu nel e o corpo enteiro deu en tremer. Entón fechou a fiestra e, case en voz alta, tremelicando, exclamou para si: “Hostias, que frío!” E regresou á quentura das mantas.

                       Transcorre a vida, serea distante no horizonte,

                        pero morte, morte rutineira e fel tan só

                        carrexaranos a vida pese a que o raio do sol sorría

                        e sopre a brisa. Aínda así somos novos,

moi novos…        (De “Spleen”, Karyotakis)