X. Ricardo Losada. Pasoume o outro día un caso curioso, deses que en principio pasan desapercibidos pero que, ao pouco, téñente reflexionando profundamente. Intentei abrir a porta da casa e non o conseguía. Tras varios intentos, e comprobar que tanto a chave como a porta eran as que debían ser (non sería a primeira vez que me confundo), decateime que o problema era que tiña a chave na man esquerda e son destro. Tras cambiala de man, abriu á primeira. Porén, entrei na casa chamándome parvo. Por que pensara que a causa de que non abrise a porta era a miña falta de pericia coa man esquerda  e non a negativa supersticiosa da porta a que a abrisen cunha man que, por sinistra, consideraba demoníaca? Por que a miña cabeza prefería a flaxelación autocrítica a unha causa transcendente, por moi antropomórfica que fose? Botándote a ti a culpa, pensei, sempre serás un ninguén nun mundo coma este.

     Supoño que vos parecerá unha reflexión un tanto absurda, mesmo inverosímil, pero é un tipo de pensamento que me vén con frecuencia, e que non podo controlar, proba evidente de que é certa esta frase popular: a cabeza vai por libre. Pensas cousas que non sabes de onde veñen, e que non desexarías pensar, como se dentro de ti vivise alguén que nada ten que ver contigo, e co que podes levarte ben ou mal. Eu lévome mal. En vez de axudar ou motivar, sempre intenta amargarme. Só me recorda, por exemplo, as cousas que fixen mal. Que a maioría das veces que, como alumno, me preguntaron en clase, contestei ben, pois só me recorda aquel bochornoso día en que respondín que Ceuta estaba na Península Ibérica. Que durante a miña etapa de futbolista, marquei moitos goles, pois só me recorda aquel día en que no último minuto fallei unha ocasión clarísima que nos impediu chegar á final da Copa do Sar. Que todos os días da miña vida laboral cheguei puntual ao traballo, pois só me recorda aquel en que perdín a primeira clase por quedar durmido.

     Din que o filósofo grego Sócrates tiña un daimon, un espírito interior que escoitaba e obedecía porque se fiaba do seu criterio para diferenciar o ben do mal e o verdadeiro do falso. Nunha batalla dubidou se ir axudar un soldado que estaba en grave perigo porque había moitas posibilidades de que el tamén morrese, pero acabou indo porque ese daimon interior lle garantiu (como así foi) que nada lle ocorrería. Sorte que tiña Sócrates porque eu, máis que un daimon, teño un demo. Non me aporta certezas senón críticas e dúbidas e insultos que me deprimen ou me fan tomar decisións erróneas. Antes pasaba del, pero agora, cos anos, teño unha vida máis introspectiva, e o tipo ese que vai por libre dentro da miña cabeza conseguiu ter un protagonismo que eu nunca lle daría. Non só vai por libre. Pretende impedir que eu sexa libre. Pero iso non é o que me preocupa. Ao fin e ao cabo, Sócrates (obedecía o daimon) tampouco era libre. O que me preocupa é se, a partir de agora, ese demo interior vai seguir sendo un demo interior ou se, compadecéndose do vello que comezo a ser, se vai converter nun daimon socrático. Algunha esperanza teño porque, por moi retorcida que fose, é a primeira vez que me dá unha solución correcta. Botándolle a culpa á porta supersticiosa, eu só tería que cambiar a chave da man demoníaca á non demoníaca, tal e como fixen, para que a porta aceptase abrirse.